Welkom in Kiwiland

G’day G’day!

Mijn laatste dagen in Australie waren aangebroken; vanaf volgende week zou ik de volgende paar maanden in het buurland doorbrengen: Nieuw-Zeeland!
Vorige week dinsdag was mijn laatste werkdag. Het was wel raar om van een plek afscheid te moeten nemen, die zo lang je thuis is geweest.
Ik heb de afgelopen maanden in Una’s geleefd: terwijl iedereen op vrijdagavond zijn haar losgooide in de disco, was ik aan het werk, als iedereen op maandagmorgen zich nog een laatste keer omdraaide, was ik al op weg naar werk. Ik was de eerste die binnenkwam, en de laatste die de deur uit liep. Deze plek was de afgelopen zes maanden mijn leven geweest, niet zonder reden natuurlijk, want ik deed dit alles voor een hoger doel: zodat ik nu vanuit een hostel in het midden van Nieuw-Zeeland een geweldig blog vol avonturen voor jullie kan typen (alles voor mijn trouwe lezers natuurlijk!)
Na een goed maar enigszins raar afscheid heb ik mijn oude werkplek voorgoed gedag gezegd, het was tijd voor iets nieuws!

Diezelfde middag kwamen Joris, David en Seleen (oud-schoolgenootjes van mij) na een lange roadtrip door Australie in Sydney aan. We hebben die avond nog sushi gegeten, en daarna zijn onze wegen gescheiden (David en Seleen vervolgde hun weg in Australie, om daarna door te reizen naar Azie) en Joris zou de laatste dagen in Sydney bij mij in mijn al overbevolkte flat (in die laatste week woonde er 10 mensen in een drie kamer appartement) verblijven.
De afgelopen week heb ik Joris al mijn favoriete plekjes van Sydney laten zien; van de Botanische tuinen tot Hype park, het Opera House tot Darling harbour etc. We hebben de ferry genomen naar Watsons Bay, een hele mooie uitkijkplaats, en we zijn ook nog naar het Imax theatre geweest. De film heette ‘Suckerpunch’ en ondanks dat we niet een heel duidelijk idee hadden van wat we nou precies gingen zien, vonden we hem echt heel vet (een woord: wikipedia)
Gelukkig vonden mijn huisgenootjes het allemaal super gezellig dat Joris er was, en hebben we nog hele leuke laatste avonden gehad. We hebben de huiskamer omgebouwd tot bioscoop, we hebben nog Italiaans geleerd (voornamelijk scheldwoorden welliswaar, maar niet even onbelangrijk) en we hebben op onze laatste avond nog oer-hollandse pannenkoeken voor de hele flat gebakken.

Zondagochtend was het dan zo ver, onze reis ging beginnen!
We hadden die nacht nauwelijks geslapen en moesten al om half vijf op om het vliegtuig te halen. We zouden met de shuttlebus naar het vliegveld worden gebracht en gelukkig waren we zo slim geweest om precies uit te zoeken waar het ding allemaal stopte, not.
Stonden we dan op de vroege morgen, met drie uur om ons vliegtuig te halen, en geen idee of we wel bij een echte opstapplaats stonden. Gelukkig zat de reis ons mee, en kwam de bus keurig aangetuft.
Ruim op tijd kwamen we aan op het vliegveld, en konden we meteen alle bagage inleveren.
Gelukkig was ik wel zo slim geweest om nog net voor vertrek een ticket (ik had een enkeltje geboekt) terug naar Australie te boeken (en nee dit is geen sarcasme) want bij de balie begonnen ze al meteen moeilijk te doen met lastige vragen (zo lastig waren de vragen niet, maar wat wil je om half zes s’ochtends)
We hadden ons nog niet omgedraaid of we realiseerde ons twee dingen:
1. Joris had nog theezakjes in z’n tas zitten. Shit, daar zouden ze best wel eens moeilijk over kunnen gaan doen, aangezien Nieuw-Zeeland strenger is dan Australie, en dat zegt wat.
2. Mijn bergschoenen had ik voor vertrek niet schoongemaakt, wat wel echt een probleem was want daarvoor kun je een boete krijgen, tenzij je ze aangeeft bij de Bio-nog iets (nog een keer: het was vroeg!)
Toch eerst maar door de douane heen, waar Joris overigens nog een explosieventest moest laten doen, haha!
Waarschijnlijk was het de combinatie kort haar en een bril dat de Australische agent deed besluiten dat hij er toch wel erg verdacht uit zag. Gelukkig voor ons had Joris zijn explosieven thuisgelaten, zodat we verder zonder oponthoud ons richting vliegtuig konden begeven.

We hebben voor de rest een voorspoedige reis gehad, waarschijnlijk kwam het doordat we allebei al zo gewend zijn aan lange afstanden en veel reizen, dat we het gevoel hadden dat we er binnen no-time waren (het was een vlucht van iets meer dan 3 uur, een kort ritje voor ons)
Eenmaal gearriveerd moesten we eerst langs Customs om onze theezakjes aan te geven, bleek geen probleem te zijn. Mooi, maar nu hadden we het regenwoud onder mijn bergschoenen nog. Dat bleek wel een iets groter probleem te zijn en die moesten helemaal voor me worden schoongemaakt.
Australie en Nieuw-Zeeland zijn panisch als het neerkomt op vreemde kosmossen, schimmels en bacterien, en alles wat dan ook maar enige vorm van bedreiging met zich meedraagt komt het land niet in.
Ik ben heel blij dat we zo slim waren om het wel aan te geven bij de douane, dat heeft me een boete van 400 dollar bespaart, en nu heb ik lekkere schone schoentjes, haha!

Uiteindelijk stonden we om vier uur s’middags voor het hostel in Auckland en konden we nog een beetje door de stad rondlopen.
Omdat we helemaal kapot waren van de reis en nog vermoeid van de drukke week in Sydney zijn we die avond heel vroeg gaan slapen. Wel hadden we al meteen door dat we niet bepaald het goede hostel hadden uitgekozen, want onze kamergenootjes dachten daar dus totaal anders over en hadden wel zin in een feestje. Fijn, dat werd een gebroken nachtrust voor ons.

De volgende hebben we nog wat rond gelopen in het centrum, maar was het voor ons al snel duidelijk dat we hier niet te lang wilde blijven hangen, eigenlijk wilde we zo snel mogelijk weg.
Toen kwam ook wel de grote vraag ter sprake: hoe gingen we nu verder?
Zoals het eruit zag hadden we twee opties:
Of een auto huren, maar die uit gemakzucht waarschijnlijk de hele reis houden of op de avontuurlijke manier gaan liften naar de volgende bestemming.
We hadden geen idee waar we goed aan deden, en bij beide keuzes het gevoel dat we iets zouden missen. Reizen zonder vervoersmiddel is natuurlijk wel even iets anders dan met en andersom.
Eigenlijk hadden we een doel voor ogen: zo snel mogelijk naar het zuidereiland zien te komen. Over een paar weken breekt daar de winter aan en wordt het daar gruwelijk koud, ook zijn de meeste bezienswaardigheden in het zuiden te vinden, waardoor voor ons al snel duidelijk was dat dat de plek is waar we willen zijn.
Een auto huren kunnen we alleen in Auckland op het noordereiland, (of helemaal op het zuidereiland) als we het ding dus eenmaal hebben zitten we er een enorme tijd aan vast.
Na veel wikken en wegen was het uiteindelijk ons gevoel voor avontuur dat het overwon van al het andere: we gingen proberen naar Christchurch te liften, zo’n 1000 km onder Auckland, op het zuidereiland.
Dat klinkt als een gestoord idee, en om eerlijk te zijn hebben we onszelf ook wel op het voorhoofd gekrabt en ons afgevraagd of dit nou wel zo verstandig was.
Maar hee, dan ben je allebei al helemaal in je eentje naar de andere kant van de wereld afgereisd om door twee wild vreemde landen te gaan backpacken, veel gekker kon het ook niet worden.

De volgende morgen hebben we een bus genomen naar Drury, iets buiten Auckland, waar we uiteindelijk bij een servicestation werden gedropt. Stonden we dan, lift-groentjes met 16 kg bagage en geen idee hoe we nu verder moesten.
Na enig rondgevraag merkten we dat we niet op de goede spot stonden, hier kwamen alleen maar locals en hadden we nauwelijks kans om ook maar een kilometer dichter bij ons doel te komen.
Uiteindelijk zijn we naar de snelweg toegelopen, waar we twee liftende Amerikanen tegenkwamen. Nadat zij weg waren kregen ook wij binnen no time een lift, niet heel ver, maar het was een begin.
We werden een paar dorpjes verder gedropt bij een ander servicestation waar opnieuw het rondvragen begon.
Net op het punt toen we ons begonnen af te vragen of dit ging werken, kwam er een man in een oranje-fluoriserend vest naar ons toe. Waar we heen moesten? Hamilton, ons doel voor de dag. Kwam dat even goed uit, daar ging hij net heen.
Zo zaten we vijf minuten geleden nog verloren op de stoeprand van een benzinestation, zo zaten we vijf minuten later met een big smile op de achterbank van een (voor ons) veel te luxe auto op weg naar onze eindbestemming van de dag.
De man heette Glen en deed iets in Airco’s, hij was voor z’n werk op reis naar Hamilton en vond een beetje gezelschap wel prima.

Zo’n twee uur later stonden we met bepakking en al in een buitenwijk van Hamilton, nog net voor de man afscheid nam bood hij aan zijn naam en telefoonnummer voor ons achter te laten, zodat als we nog een slaapplaats nodig hadden, of een warme douche, zijn deur voor ons openstond.
Na enig gesjouw door het centrum vonden we enige tijd later een jeugdhostel waar we uitgeput meteen hebben ingecheckt.
Het hostel was, op de vaste gasten na, helemaal verlaten en voelde heel huiselijk aan met een open keuken en een woonkamer dat het interieur van de jaren 50 had. Echt een geweldig hostel, waar we heerlijk hebben geslapen.

De volgende ochtend hebben we onze reis vervolgd, met Taupo als eindbestemming voor de dag. Omdat het gisteren uiteindelijk heel erg mee zat, vroegen we ons wel serieus af of het beginnersgeluk was geweest (of we waren natuurlijk gewoon geboren lifters)
Nog geen vijf minuten nadat we op de snelweg waren gearriveerd, hadden we onze eerste lift al te pakken van een jongen die Josh heette. Hij was 21 en zelf van plan om aan het einde van de maand op wereldreis te gaan. Na een kort gesprek merkte we al meteen dat het een ontzettend toffe gast was, hij heeft ons zelfs nog het telefoonnummer van zijn ouders gegeven, mochten we nog een slaapplaats nodig hebben (zelf zou hij dan natuurlijk aan de andere kant van de wereld zitten)
Josh had ons afgezet bij de afrit richting Taupo, dat nog ruim 80 km voor ons lag. We hadden ons nog niet omgedraaid of er stopte opnieuw een auto voor ons, dit keer met een ietwat eigenaardige man achter het stuur, maar ons eerste instinct vertelde ons dat hij wel oke was.
Hij bleek zelf een oud-hitchhiker te zijn en vertelde dat hij altijd lifters in z’n auto mee nam. Toen hij hoorde dat we Nederlanders waren, begon hij een hele speech over waarom hij daar ook persee naartoe moest. Ik geloof niet dat ik jullie nog hoef uit te spellen om welke twee redenen hij de oversteek wilde maken, maar ik geloof dat hij Amsterdam als zijn beloofde paradijs beschouwde.
De man heeft ons halverwege Taupo afgedropt, daar stonden we dan weer, met ons papierenbordje langs de kant van de weg, benieuwend hoe onze dag zou gaan eindigen.
Net toen we het erover hadden dat we tot nu toe alleen met mannelijke bestuurders waren meegelift, stopte er een auto met een meisje achter het stuur.
Het meisje heette Kendra en was van onze leeftijd, ze studeerde in Hamilton en was op weg naar huis, dat tot ons geluk zelfs achter Taupo lag.
Uiteindelijk heeft ze ons midden in het stadcentrum afgezet, en wij dolgelukkig, hadden binnen twee en half uur onze bestemming bereikt.
Gelukkig vonden we ook snel een hostel en hebben we daarna Lake Taupo nog bezichtigd, een enorm meer dat pal aan de straat ligt, vooral heel mooi om langs te wandelen.

De volgende ochtend stonden we voor een bijna onmogelijke opdracht: liften naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, dat nog ruim 360 km beneden ons lag.
Hoe vroeg we ook waren opgestaan, we merkten al vrij snel dat we totaal op de verkeerde spot stonden. Elke auto moest hier in de buurt zijn, zat volgeladen, moest niet die kant op of wilde ons simpelweg gewoon niet meenemen.
Wat ons wel opviel is dat iedereen superleuk op ons reageerde, door naar ons te zwaaien, toeteren of lachen. Dat was een troost, maar het bracht ons niet dichter bij onze bestemming.
Na heel lang afwachten en vier keer van plaats te zijn verwisseld waren we uiteindelijk drie uur verder, en nog nauwelijks een kilometer opgeschoten. De moed zakte ons in de schoenen en we zaten er helemaal doorheen, alleen teruggaan en het morgen opnieuw proberen leek de enige oplossing.
Net op dat moment zagen we vanaf de andere kant van de weg een camperbus aan komen rijden die net voor ons een bocht maakte om voor ons neus te stopte. Ongeloofwaardig zagen we aan hoe de deur openzwaaide en er een vrouw uitstapte. De eerste vraag die we gesteld kregen was of we creeps waren. Uhm, we waren zo gestoord geweest om zonder plan naar Nieuw-Zeeland te gaan en 1000km te gaan liften, maar creeps, nee.
Mooi, dan waren we van harte welkom en mochten we het hele eind meeliften naar Wellington!
Opgelucht zakte we op de bank neer en terwijl we een diepe zucht slaakte, werden we aangestaard door vier grote, blauwe kinderogen.
Na een kort moment werd het ons duidelijk dat we midden in een Australisch gezinsleven waren komen binnenvallen.
Even later hoorde we ook dat ze speciaal voor ons waren teruggereden, wauw wat een supermensen!
De vader en moeder heette Laura en Mike. Mike had twee jaar in Antwerpen gewoond en nog best wel wat Nederlandse zinnen brabbelen, erg leuk.
Laura had een tijd door Guatemala gereisd en wist wat het was om met een rugzakje rond te trekken.
Ze hadden twee schattige kinderen, Billie en Kayla (geen idee of ik het goed spel) die naarmate de reis vorderde steeds drukker begonnen te worden en op een bepaald moment zo hysterisch werden dat ik er hoofdpijn van kreeg, maar dat nam ik allemaal voor lief, we zouden immers diezelfde avond nog op plaats van bestemming zijn!
Na een reis van bijna 7 uur en een geweldige ervaring rijker, werden we door de camper in het centrum afgezet.
Na amper vijf meter te hebben gelopen, werden we benaderd door een praatgraage Amerikaan die ons vrolijk de weg naar het dichtbijzijnde hostel wilde wijze. Even later voegde zich ook een zakenman bij het gesprek die allemaal hostels en advies begon op te ratelen. Niet lang daarna onderbrak hij het gesprek met de bizarste reden die ik ooit heb gehoord: hij moest weg omdat hij een afspraak had met de minister-president! Hahaha!
Uiteindelijk heeft de Amerikaan ons de weg gewezen en kwamen we rond acht uur s’avonds bij een hostel aan.

Ondertussen zijn we een dag verder en hebben we Wellington een beetje verkent. Jammer is wel dat het al de hele dag regent en we eigenlijk nog veel te moe zijn van de enorm lange, maar ontzettend leuke reis.
We hadden nooit gedacht dat ons plan ook daadwerkelijk zou gaan lukken, laat staan om in drie dagen tijd 640 km te kunnen liften.
Onze eerste indruk van Nieuw-Zeeland is geweldig, we hebben al ontzettend mooie uitzichten gezien en dat beloofd wat voor de komende weken.
Ook ons beeld van de Kiwi’s is goed; we hebben tot nu toe (bijna) alleen nog maar hele vriendelijke mensen ontmoet. Als we ook maar een seconde verdwaald uit onze ogen kijken, springt er iemand te op om te vragen of we hulp nodig hebben, mensen zijn bereid om ons half Nieuw-Zeeland door te rijden en staan open om hun verhaal met ons te delen.
Uiteindelijk is dat waar we het allemaal voor doen: inspirerende mensen ontmoeten, jezelf tot het uiterste drijven en volop avontuur beleven terwijl je met volle teugen geniet van al het moois om je heen.

Morgenochtend zullen we de oversteek maken naar het Zuider-eiland, waarna we (hopelijk) snel in Christchurch zullen arriveren. Enigszins schichtig voor wat daar op ons ligt te wachten zijn we wel, maar we gaan vol goede moed op weg.
Op naar het volgende avontuur!

Tot blogs!
Veel liefs,
Emmeline

P.s. alle foto’s zullen op facebook komen te staan, helaas zijn mijn fotobestanden te groot voor deze site.