De reis in het zuiden

PART TWO:

De laatste keer dat ik heb geüpload, heb ik jullie bij gepraat tot aan Queenstown. Helaas loop ik weken achter met mijn blog en hebben we de afgelopen tijd nog ontzettend veel gedaan, dat me nog een boekwerk aan blogs staat te wachten (leuk voor jullie, hopelijk dan) Ik hoop in ieder geval dat ik jullie ondertussen niet begin te vervelen met al mijn avonturen!

Vanaf Queenstown zijn we doorgereisd naar Wanaka, waar we gepicknickt hebben aan een prachtig meer, Lake Wanaka (origineel!)

Ik had al verteld dat wij voor een goed karma zoveel mogelijk lifters wilde meenemen, zo pikten we die dag onze derde lifter op. De jonge man was een Pool en zag er lichtelijk onverzorgd uit, maar aangezien wij zelf als zwervers door het land reisden, vonden we dat dat onze eerste indruk niet mocht beïnvloeden. Je wordt nou eenmaal een beetje (erg) vies van reizen. De jonge man, die overigens sprekend op een Viking leek,(ja stom, we weten ongeveer zijn hele levensverhaal, behalve zijn naam haha!) was nogal een adrenaline-addict en was hier om Mount Cook te beklimmen, al had hij door omstandigheden niet de top kunnen bereiken. Zijn grote droom was om de grootste berg van elk land ter wereld te beklimmen. Hij was samen met zijn vriendin naar Nieuw-Zeeland gekomen, maar ze hadden onderweg ruzie gekregen en de relatie verbroken, hij was alleen verder gegaan. Hij zat nog geen uur bij ons in de auto, of zijn hele levensverhaal kwam eruit, over zijn pas overleden oma en zijn beste vriend, tot de break-up met zijn vriendin. We vonden het wel een beetje vreemd dat hij zijn verhaal met complete vreemdelingen wilde delen, maar kregen al wel snel medelijden met hem.
Die dag zijn we, met de Viking pool op sleeptouw, naar de Blue Pools geweest. De naam zegt het al, het water van de pools is zo helblauw dat het bijna pijn doet aan je ogen. Leuk om te weten is wel dat het water stiekem gewoon een normale kleur heeft, maar door de reflectie van de zon wordt het water helblauw gereflecteerd. Het was best spectaculair om te zien, vooral als je je realiseert dat wat je ziet eigenlijk niet echt is.
Onze eindbestemming van die dag was een camping die aan de weg lag, eenmaal aangekomen hebben we daar ook de Viking afgezet, hij zou vanaf daar proberen een nieuwe lift te krijgen, die hem naar Fox Glacier (daarover later meer) moest brengen.
Wij waren ondertussen hard aan het pannenkoeken bakken geslagen, toen hij na een uur of wat met neergeslagen hoofd de camping op kwam sjokken en bij ons kwam zitten. Er waren in een uur tijd nog geen tien auto’s voorbij gekomen, en de kans dat hij die dag nog een lift zou krijgen was zo goed als onmogelijk.
We kwamen er al snel achter dat hij niet bepaald goed voor zichzelf zorgde, en dan ook helemaal geen eten bij zich had op een halve ui en wat pasta na. Zijn vriendin had hun kookstelletje meegenomen, dus mij was het een compleet raadsel hoe hij die pasta voorheen toch had klaargemaakt, al zag ik hem ervoor aan dat hij het rauw opgegeten had, aangezien hij al een paar dagen had ontbeten met muesli en koud water, mmh.
Omdat ons medelijden groeide, hebben we hem maar een paar oer-Hollandse pannenkoeken opgevoerd, al hadden we nauwelijks genoeg voor onszelf. Dat was dan ook meteen het gene waar we ons aan begonnen te irriteren, ondanks dat hij wist dat wij het ons eigenlijk niet konden veroorloven, probeerde hij toch van ons te profiteren. Hij hoopte de volgende dag ook weer een lift van ons te krijgen, maar gelukkig voor ons was er iemand anders die hem oppikte.
We hebben een leuke avond met hem gehad, en het was best gezellig, maar het feit dat hij zo aanhankelijk was maakte het allemaal iets minder. We waren dan ook blij dat we onze vrijheid weer terug hadden, en weer lekker onze eigen gang konden gaan.

Omdat het die dag erg slecht weer was en enorm veel regende, zijn we maar een flink eind gaan rijden. Uiteindelijk kwamen we uit in Jackson Bay, een gehucht dat ongeveer letterlijk aan het einde van de wereld ligt. Zelfs het grootste gehucht in Nederland komt niet in de buurt van Jackson Bay! Er wonen ongeveer drie mensen, er loopt een weg naartoe die in het uuhm gat doodloopt, aan het einde van de weg staat ook echt een bordje met daarop ‘’end of the road?’’ heel grappig om te zien. Verder zijn we nog op pinguinjacht geweest, maar hebben er helaas geen kunnen spotten, dus uiteindelijk zijn we maar doorgereden naar Fox Glacier.
Fox Glacier is een 13km lange gletsjer gelegen in Westland Tai Poutini National Park, in 1872 vernoemd naar de Minister President van Nieuw-Zeeland, Sir William Fox.
We hebben die nacht op een geweldige camping aan zee gekampeerd, het strand was zo donker en duister dat het net leek alsof we in een zwart-wit film beland waren, heel bijzonder.
De volgende dag zijn we naar de Glacier toegereden, die we van 100 meter afstand konden bewonderen, wat erg indrukwekkend was.
In ons enthousiasme zijn we die dag meteen doorgereden naar Franz Josef Glacier, die 25 km verderop lag. Franz Josef is 12 km lang, en door de sterke sneeuwval een van de weinige glaciers in Nieuw-Zeeland die nog steeds groeit. Ook is het een van de best beklimbare gletsjers ter wereld, wat ons, als echte avonturiers uiteraard, geweldig in de oren klonk. We zijn dan ook meteen naar de informatiebalie gegaan, om te kijken of er voor ons een leuke tour bij zat. Ondanks dat we wel een beetje onze twijfels hadden, besloten we de lange dagtocht van 8 uur te nemen. Je moest hiervoor een goede conditie en uithoudingsvermogen hebben, maar gaf je in tegenstelling tot de halve dagtocht van 4 uur, veel meer uur op het ijs waardoor je veel meer tijd had om de glacier te ontdekken.
De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren, want onze tour begon om 9 uur s’ochtends en van te voren moesten we ons nog in onze uitrusting hijsen. We kregen speciale kleding aan, zoals een regenbroek en een waterdichte jas, ook moesten we een muts op en handschoenen aan en kregen we speciale schoenen met crumpets eronder, een soort stijgijzers die je grip geven op het ijs. Als waggelende sneeuwmannen gingen we dus op weg, eerst werden we met een grote bus naar de glacier gebracht, vanaf daar hadden we een korte wandeling door het regenwoud en uiteindelijk kwamen we voor de glacier uit, waar we in kleine groepjes werden verdeeld. Omdat we onszelf niet te hoog wilden inschatten, kozen we voor groep 3, en kregen we Ned als gids voor die dag. Ned was een flink adrenalinejunkie, die 5 keer per week de glacier beklom. Hij had een keer in twee dagen tijd de hele glacier beklommen en s’avonds in de vrieskou moeten slapen, verder deed hij nog meer extreme sporten die ik helaas vergeten ben (krijg je ervan als je je blog niet op tijd bijwerkt, dan veranderd alles in een grote brei)
Nadat iedereen in groepjes was verdeeld, gingen we op weg, we moesten ongeveer een uur omhoog klimmen om de glacier zelf te bereiken, wat dan ook meteen het zwaarste gedeelte van de dag was. De klim op de Hate Mountain (ik hoef niet uit te leggen waarom het ding zo heet denk ik?) was inderdaad erg zwaar, en helemaal buiten adem kwamen we boven aan. Daar moesten we onze stijgijzers om doen en kregen we een aantal instructies, toen ging de dag echt beginnen!
Eenmaal boven aangekomen klommen we langzaam het ijs op, en hadden we het meest geweldige uitzicht ooit. Ned ging al meteen op zoek naar ijsspleten en grotten waar we doorheen konden klimmen, en langzaam maakte we onze weg naar boven.
Het was ontzettend gaaf om ons op de ruwe stukken ijs een weg te vinden naar boven, al was het soms ook best eng met al die ijsspleten en steile afgronden, ieks!
Na een hoop geklim en geklauter kwamen we uiteindelijk halverwege de gletsjer aan, maar in werkelijkheid heb je echt het gevoel dat je het hele ding beklommen hebt, zo hoog zit je dan!
Langzaam maakte we weer onze weg naar beneden, en uiteindelijk kwamen we moe, maar voldaan beneden aan.
Bij ons aankoopbewijs hadden we ook (gratis!) kaartjes voor de warmwaterbronnen gekregen, waar we ongeveer al de hele dag naar uitkeken, als mooie afsluiter van een geweldige dag. We hadden namelijk al meer dan een week geen douche gehad, en vooral na deze vermoeiende dag waren we echt toe aan een beetje ontspanning en frisheid.
Bij de hotsprings kwamen we uiteindelijk bijna onze hele groep waar we die middag mee hadden geklommen weer tegen, waardoor we nog gezellig hebben kunnen kletsen.
Het mooiste van alles was nog dat Ned die middag had gevraagd waar we zouden gaan slapen, en wij, nooit wetend waar we die avond zouden uitkomen, hadden niet-wetend onze schouders opgehaald. Vervolgens nodigde hij ons uit om bij hem op de oprijlaan te komen staan, en daar de nacht door te brengen. Zelf zou hij pas laat die avond thuis zijn, maar hij drukte ons op het hart om net te doen alsof we thuis waren.
Ned woonde samen met 5 andere gidsen in een soort studentenhuis, het was eigenlijk een gewoon woonhuis, maar aangezien de jongens als beesten leefde, was het langzaam (of niet zo langzaam) omgevormd in een studentenhuis. De keuken was een zwijnenstal, met overal potten en pannen en etensresten van op z’n vroegst een week geleden. Overal in de kamer lag klim-gear verspreid en het was er op z’n zachtst gezegd vies en stoffig. Een gewoon studentenhuis is er bijna netjes bij.
Iedereen die in normale omstandigheden leeft had vriendelijk bedankt, was de deur uit gelopen en had een hotel voor de nacht opgezocht, voor ons was het echter een hele openbaring.
Wij, die al bijna een maand in een auto woonde, waren dolblij om eindelijk weer eens een gasfornuis tot onze beschikking te hebben, een keer niet in het donker hoefde te koken, heerlijk binnen konden eten, en mijn god, wat een luxe was het om binnen vijf minuten kokend water te hebben! En dan heb ik het nog niet eens gehad over het stromend water (al was het water dat uit de kraan kwam pisgeel hahaha!)

De volgende dag hebben we, voor de verandering, lekker uitgeslapen en zijn we tegen de middag op weg gegaan. Helaas was het weer erg slecht, we hebben in deze tijd erg veel regen gehad, wat het voor ons erg lastig maakte aangezien we dan niets anders konden dan heel veel rijden, waardoor we het gevoel hadden veel te missen van de omgeving. Vooral s’avonds was het soms afzien, koken in de stromende regen is niet bepaald leuk, en maakt je humeur er niet bepaald beter op.

Omdat het de volgende weer erg regende, besloten we meteen door te rijden naar Abel Tasman National park (vernoemd naar de Nederlandse ontdekkingsreiziger, hoe toevallig, Abel Tasman), het populairste park van Nieuw-Zeeland, en tegelijkertijd is het ook het kleinste van alle Nationale parken (in Nieuw-Zeeland dan he)
We waren nu helemaal bovenin het puntje van het zuid Nieuw-Zeeland, en dat betekende dat het avontuur van het Zuideiland er bijna op zat.
Omdat we nog even volop van het zuideiland wilde genieten, hadden we voor de volgende dag een kajak gehuurd. Bij het verhuurbedrijf werden we geholpen door een typische kiwi; een jongen die zelf Obvious een prof kajakker (?) was en ons in kiwi-slang uitlegde hoe we die dag moesten handelen. Toen hij onze kajak met tractor en al (waar die dingen al wel niet goed voor zijn!) het water in geladen had, waren we vrij om te gaan en staan waar we wilde, en peddelde we er flink op los. Onderweg kwamen we prachtige baaien en eilandjes tegen, waar we onze kajak konden aanleggen en rond konden snuffelen. We hebben die dag flink wat zeehonden gespot, die heerlijk in het zonnetje hun pels lieten drogen, en genoten van de exotische vogelsoorten. Na 6 uur te hebben gekajakt, en geen armen meer over te hebben, moesten we de kajak terugbrengen, en was het tijd om verder te gaan.
We hadden op het zuideiland alles gezien wat we wilde zien, maar er stond nog een ding op ons verlanglijstje: Golden Bay.
Golden Bay is een 45 Km lange sand spit, die ligt tussen de Tasman Sea en de Cook Strait.
Aan het eind van Golden Bay ligt een soort verborgen strand, Wharariki Beach genaamd. Vanaf de parkeerplaats moet je nog een kilometer of wat door schapenweiden klauteren en vervolgens moet je nog een aantal duinen over, om dan aan te komen bij een prachtig verlaten, ruw en onaangetast strand. Het strand ligt helemaal op het puntje van het eiland, en is geweldig mooi (het word ondertussen bijna saai he, als ik dit zeg/schrijf?)
We hebben er heerlijk rondgestruind, en uiteraard heeft Joris heerlijk in de duinen gespeeld haha, totdat we van de frisse zeelucht bijna omvielen van de honger, en besloten terug te gaan naar ons geliefde Bobbie (zo heette de auto, volgens Joris was het een echte man, maar daar kan ik, als onafhankelijke jonge vrouw, natuurlijk geen genoegen mee nemen, vandaar Bobbie)
Dit is dan ook meteen het einde van ons zuideiland-avontuur, want de volgende ochtend hebben we de oversteek gemaakt naar het noordeiland, maar niet getreurd: ik heb nog bakken met verhalen voor jullie klaarstaan, hopelijk kan ik die snel met jullie delen!

Kia Ora (en tot daar reikt mijn Moari-kennis dan ook)
Emmeline