North!

Hallo mijn trouwe bloglezers,

Hier weer een brand new verslag vanuit het verre Nieuw-Zeeland (stiekem zit ik al lang en breed weer in Ozzie, maar dat verpest de sfeer een beetje, dus ik doe net alsof ik niks heb gezegd/geschreven)

Na de boottocht met onze trouwe viervoeter (ja ik weet dat Bobbie een auto was, maar het is altijd leuker om je auto tot leven te roepen)
kwamen we aan in Wellington, het was al laat op de middag, en we moesten voor die avond nog een camping zoeken in de buurt van de stad, omdat we de volgende dag nog even Wellington in wilde (de vorige keer dat we er waren had het, ja alweer, vreselijk geregend) maar natuurlijk verdwaalde we weer in het donker. Dat zou niet de laatste keer zijn geweest, helaas, aangezien we een campingboek hadden waar ik horendol van werd, mede omdat het ding van geen kant klopte.
Uiteindelijk vonden we wat, en konden we de volgende dag nog even terug rijden om de hoofdstad te bezichtigen. We zijn in Wellington nog naar het Nationale Museum geweest, wat erg leuk was, vooral omdat het veel ging over de native people, de Moari’s en hun levenswijzen.
Na flink wat cultuur opgesnoven te hebben, gingen we op weg naar onze eindbestemming voor die dag; de Whanganui River Road.
De Whanganui River is de derde grootste rivier van het nooreiland en loopt door Whanganui National park, met een lengte van 290km.
De weg loopt door een uitgestorven vallei, en ligt uiteraard in een prachtige omgeving, waar wij dus een hele dag zoet mee waren. We hebben daar ook langs de weg gekampeerd, al was het verschrikkelijk koud.

Na de Whanganui River Road zijn we doorgereden naar Taupo, waar we weken geleden tijdens ons liftavontuur een tussenstop hadden gemaakt. Grappig was wel dat we toen zo wanhopig al die uren langs de weg hadden gestaan, en we nu langs diezelfde weg reden, maar met ons eigen busje.
In Taupo hebben we de hoognodige zaken geregeld, zoals het aanvullen van onze etensvoorraad (haha we lijken wel eekhoorntjes!) mail checken etc.
Daarna zijn we doorgereden naar Napier (helaas moet ik nu iets sneller door m’n verhaal heen gaan, anders komt het van m’n lang zal ze leven niet meer af, en skip ik dus de minder interessante gedeeltes) waar we voor het eerst in 8 dagen weer van de zaligheid van een warme douche konden genieten.
Gek is het wel, op een gegeven moment ga je het primitieve leven zo waarderen dat je niet eens anders meer wilt. Het werd op een gegeven moment heel normaal om stinkend (haha) het leven door te gaan, en na een tijdje verlang je ook niet meer zo naar een schoon lijf, en zie je de lol er wel van in (al was acht dagen zonder douche toch wel het toppunt hoor!) Ook het uren wachten op je kokende water wordt op een gegeven moment normaal (oke dat overdrijf ik, maar het duurde wel heul lang, zo in die vrieskou)

Langzamerhand begonnen we er ook steeds handiger in te worden, in het leven in de natuur. In het begin ging vaak om acht uur s’avonds het licht uit, niet alleen omdat we dan helemaal gebroken waren, maar omdat we ons ook geen raad meer wisten met de tijd. Thuis zou je dan voor de tv gaan zitten, of achter de computer kruipen, of uiteraard de kroeg in duiken, maarja wat doe je als je niets anders tot je beschikken hebt dan een blote sterrenhemel? Juist! Nog nooit van m’n leven heb ik zo’n prachtige sterrenhemel gezien als in Nieuw-Zeeland. Elke avond op nieuw gingen we op zoek naar het zuiderkruis, en bijna elke avond zagen we de melkweg boven ons autootje opdoemen, heel bijzonder!

Vanuit Napier zijn we via de Westkust doorgereden naar boven, waar we langzaam in de Bay of Plenty terecht zouden komen.
Eenmaal in de Bay of Plenty zijn we helemaal naar het noordelijkste puntje van het eiland gereden, waar we de meest noordelijkste vuurtoren ter wereld hebben bezocht. De weg ernaartoe was een 50km lange landweg, die langzaam overliep in een dirtroad. Aangekomen bij het einde van de weg moesten we 20 minuten een steile berg opklimmen, die ons uiteindelijk bij de vuurtoren bracht. Het uitzicht dat we daar hadden was schitterend, we keken uit over een diep helderblauwe zee, en opeens overviel ons een ‘’ditisheteindevandewereld’’ gevoel, heel bijzonder om zo te ervaren.
Na een drukke dag besloten we de Bay of Plenty voorlopig even te laten voor wat het was, en af te zakken naar een stadje onder de Bay, Rotorua genaamd.

In Rotorua zelf hadden we de middag van aankomst een geweldige camping gevonden waar we uitkeken over een prachtig meer, de camping zelf was mooi aangelegd en heel rustgevend.
De volgende dag hebben we de ‘’living thermal village’’ bezocht. Rotorua is een van de weinige steden in Nieuw-Zeeland waar de Moari-cultuur nog echt leeft. In het dorp dat we bezochten leefden alle inwoners, Moari’s, nog allemaal volgens de traditionele manier.
Onder Rotorua liggen een aantal geizers verborden, natuurlijke warmtebronnen dus, die de stad zo bijzonder maken. Van alle uithoeken van de stad zie je grote stoomwolken opdoemen en in de hele binnenstad stinkt het naar rotte eieren (ja echt!)
In het dorp kregen we een rondleiding van een van de inwoners (waarvan ik de naam niet meer weet, sorry) en zij vertelden ons alles over haar dagelijkse leefomgeving. Ze vertelden ons alles over de geizerbaden, die kokend heet zijn en waar zij dagelijks hun eten in koken (mais: 4 minuten, gestoomde groenten: 10 seconden!) dat zij en haar dorpsgenoten 2 keer per dag (gezamenlijk, mmh gezellig!) baden in het water en hoe de Moari dansen en liederen een belangrijke rol in de community spelen.
Zelf kregen we in het dorpstheater ook een echte Moari-voorstelling, waarbij mannen en vrouwen in een soort Hawaii-pakjes ronddansen, luid zingend en zwaaiend met pompons. Als ik het zo beschrijf klinkt het heel droog en stom, maar het is echt ontzettend leuk om aan te zien, echt geweldig.
Na de voorstelling hebben we nog een rondwandeling langs de natuurlijke modderbaden gemaakt en hebben we nog een uitbarsting van de geizer gezien.
Daarna zijn we doorgereden naar de spa pools (wat gewoon een zwembad was) omdat we echt heel erg hard aan een douche toe waren, en echt, ik heb het nog nooit zo gewaardeerd om rond te dobbelen in het zwembad.

Helemaal fris en fruitig reden we terug naar onze geweldige camping, waar we heerlijk hebben geslapen. De volgende dag stonden we op met een groot dilemma, op ons lijstje stonden namelijk nog de Waitomo Caves, maar die lagen jammer genoeg helemaal uit onze route. Omdat we er toch graag heen wilden besloten we uiteindelijk om te rijden, en toch een bezoekje aan de grotten te brengen.
De volgende dag boekte we een dagtour, waarin we een tour door een enorme druipsteengrot zouden kregen, en daarna een wandel+boottocht door een glow wurm cave. Allebei de tochten waren erg leuk, onze gidsen waren twee kleine, dikke Moari vrouwtjes die ons van alles over de grotten vertelden. Vooral de glow wurms waren erg bijzonder. Ze zien eruit als lange zijden draadjes die in het donker blauw oplichten, waardoor er een soort sterrenhemel effect ontstaat. Erg vreemd om te bedenken dat het allemaal kleine wormpjes zijn, maar heel bijzonder om te zien.
Na een volle dag grotten bezoeken zijn we weer terug naar boven gereden, naar de Bay of Plenty. Langzamerhand begon ons verlanglijstje steeds meer te slinken, net zoals onze tijd in dit prachtige land.
Uiteindelijk hebben we nog 1 dag in het puntje van de Bay of Plenty doorgebracht, waarna zijn we doorgereden richting Auckland. We moesten namelijk door Auckland heenrijden, wilden we helemaal in het puntje van het noordeiland komen, met als eindbestemming Cape Reinga.
Na een lange dag rijden kwamen we uit in een klein dorpje genaamd Waipu, waar we een geschikte camping vonden. De camping was goed verzorgd en pal aan zee, helaas regende het alleen en was er niet zoveel aan om het strand te bezoeken. Wel had deze camping tot onze grote vreugd douches, alleen wel koude. Het was ondertussen alweer bijna een week geleden dat we ons hadden kunnen wassen, en ondanks dat het buiten ijskoud was en regenden, zijn we toch, vrijwillig, onder een gruwelijk koude douche gaan staan. Ik weet niet of iemand van jullie dat voor de lol een keer geprobeerd heeft, maar dat is dus echt heel verschrikkelijk, althans de eerste paar minuten, daarna word je lichaam gevoelloos van de kou en kan ze zelfs nog enigszins genieten van een al dan niet warme douche. Jullie denken nu vast allemaal: ‘’jeetje, wat een afzien!’’ maar stiekem is het best leuk om zo het land door te reizen, het is niet allemaal even ideaal maar het is allemaal onderdeel van het avontuur, en dat is uiteindelijk wat de reis compleet maakt.

De volgende dag zijn we doorgereden naar de laatste grote stad in het noorden: Whangarei. Waar we onze nodige huishoudelijke taken moesten uitvoeren (onze heerlijk-ruikende kleden een wasbeurt geven, onze nodige voorraad aanvullen, mail checken etc.) uiteraard was het stralend, warm weer en konden we heerlijk genieten van het zonnetje, not. Het regende natuurlijk weer pijpenstelen, en alleen het loopje van 50 meter van de auto naar de supermarkt zorgden ervoor dat we compleet doorweekt waren.
Die middag besloten we dan maar ook vroeg een camping op te gaan zoeken, waar we alleen geen rekening mee hadden gehouden was dat het hier de afgelopen dagen al flink had geregend, wat voor de nodige overstromingen had gezorgd. De weg naar onze camping was dan ook compleet onder water komen te staan, en na een vergeefse poging om door het water proberen te rijden, moesten we uiteindelijk opgeven en terugrijden. Een beetje verdwaald stopten we even later in een klein straatje langs de weg, waar we de kaart nog eens goed bestudeerde en overlegden wat we nu zouden gaan doen. Niet veel later klopte er een man in een dik regenpak op het raampje van onze auto, en vroeg medelevend of hij ons ergens mee kon helpen. We vertelden dat de weg naar onze camping overlopen was en dat we nu op zoek waren naar de eerstvolgende camping. De man aarzelende geen seconde en vroeg of we misschien interesse hadden om op zijn oprijlaan te komen staan. Overwelmd door zijn aardigheid namen we het aanbod aan en parkeerden we de auto in zijn voortuin. Nog geen tien minuten later zaten we droog en wel aan zijn keukentafel met een dampende kop thee voor ons. De man heette Peter, en runde samen met zijn vrouw Wendy een camper/caravan verkoop bedrijf in zijn achtertuin. Ze hadden een groot huis met een enorme tuin in een klein plaatsje genaamd Hikurangi. Toen Peter hoorde dat we uit Nederland kwamen werden we overspoeld met verhalen over zijn backpackers-avonturen in Europa, hoe geweldig hij het daar had gehad en hoe de Europese cultuur hem compleet weggeblazen had. Ook zijn bezoek aan Nederland was hij nooit vergeten, en hij vertelde ons hoe bijzonder hij dat had gevonden. Even later kwam ook zijn vrouw Wendy thuis, waar we meteen kennis mee maakte. Ze was druk in de weer voor het dorpsdiner wat die avond in het dorpshuis zou plaatsvinden, en meteen werd ons gevraagd of we misschien belangstelling hadden om ook aan te schuiven.
Ondertussen leefden wij al weken en weken op pasta en rijst, en zagen daar onze kans schoon om die avond tot onze grote verassing een compleet verzorgde maaltijd te hebben, en twijfelden dan ook geen seconde over het aanbod.
Toen het eindelijk ophield met regenen kregen we van Peter een rondleiding over het terrein, en kregen we uitgebreid alle caravans, zowel buiten als binnen, te zien.
Peter en Wendy leefden zo goed als zelfvoorzienend, ze hadden een groentetuin, kweekten hun eigen fruit, hielden kippen, en verkochten in de zomer het meesten van hun oogst langs de kant van de weg.
Peter liet ons die middag voor het eerst kennismaken met Feijoas, een typische Nieuw-Zeelandse vrucht, die lichtelijk iets weg heeft van een kiwi. Grappig is wel dat elke vrucht op zich anders smaakt, ook al zien ze er allemaal hetzelfde uit.
Na een uitgebreide rondleiding nam Peter ons mee naar het dorpshuis, waar hij ons vertelden over de activiteiten die er plaatsvonden en hoe belangrijk dit huis voor de community was. Hikurangi was een oud mijndorp waar, na de uitputting van de mijn, al drie (!) generaties werkloos door het leven gaan. Met het dorpshuis probeerden ze de plaatselijke jeugd wat meer hoop te geven op een goede toekomst, en ze te leren dat het niet normaal is om niet te werken voor je kost. Het dorpsdiner werd elke week gehouden, om de families, en de vele alleenstaande moeders, een avond uit te geven, een avond waarop ze zich niet druk hoefde te maken over het eten, en hun kinderen lekker met elkaar konden laten spelen.
Dus daar zaten we dan, in een zaal bomvol vreemdelingen, aan een driegangen menu van vers verbouwde groenten uit de tuinen van Hikurangi, vers gemaakte soep, gehaktsaus, aardappelpuree en als toetje verse feijoa-appel crumble met ijs en slagroom. De beste maaltijd die we in maanden hebben gehad!
Iedereen aan onze tafel was erg nieuwsgierig naar ons twee vreemdelingen, en wij op onze beurt waren erg nieuwsgierig naar hun levensstijl.
Het was een ontzettend spontane, leuke avond, en nadat Peter en Wendy ons eenmaal thuis nog uitnodigde voor een kop thee, zijn we tevreden op onze gratis camping in slaap gevallen.
De volgende ochtend werden we wakker met een ontbijt van overgebleven restjes van de vorige avond, geroosterd brood en warme thee. Ook waren we van harte welkom om een uitgebreide warme douche te nemen, heerlijk!
Ook kregen we een enorme planning mee van dingen van de omgeving die we moesten zien.
Bij het afscheid later die ochtend wisten we niet hoe vaak genoeg we ze moesten bedanken voor de enorme gastvrijheid en het lekkere eten. Het waren ontzettend hartverwarmende mensen, en als ik terugdenk aan Nieuw-Zeeland en zijn inwoners zijn zij als eerste in mijn gedachten.

Op aanraden van Peter en Wendy hebben we die middag een tourist-drive richting zee gemaakt, die uitkwam bij Sandy Bay, waar we heerlijk in het zonnetje hebben gelunchte.
Daarna zijn we doorgereden naar Ninety Mile Beach, de naam zegt het al: een strand van 90km lang. Het strand zelf was wel leuk (helaas, of niet, hadden we ondertussen al zoveel gezien dat het vrij moeilijk was om ons razendenthousiast te krijgen) leuker waren de Giant Sanddunes, ook deze keer weer: de naam zegt het al genoeg. Het leukste was dat we op de duinen konden klimmen en dan een geweldig uitzicht hadden (duinen vooral) het was er zo ontzettend groot dat we echt een beetje het gevoel hadden dat we in de Sahara waren belandt. Onvoorstelbaar dat je je na bijna twee maanden nog steeds kunt verbazen over de verscheidenheid van het landschap van een enkel land.
Na lekker in de duinen te hebben gespeeld, en Joris’ camera helaas het leven liet, zijn we doorgereden naar Cape Reinga. Daar kwamen we weer een geweldige camping tegen, waar we nog vrienden hebben gemaakt met onze Duitse buurman (die we de volgende dag overal tegenkwamen!)
De volgende dag zijn we dan naar onze allerlaatste bestemming gereden: Cape Reinga, het uiterste topje van het noordeiland. Het is de plek waar de Tasmaanse Zee en de Pacifische Oceaan samenkomen. Op het puntje van de cape staat een grote witte vuurtoren, en heb je een verpletterend uitzicht over de zee.

Belangstellende moeten deze zomer maar een keer langskomen om de foto’s te komen bekijken, ik kan namelijk niet in woorden uitleggen hoe prachtig mooi het daar was (dat geldt trouwens voor heel Nieuw-Zeeland!)
De laatste nacht hebben we op een verlaten camping langs de weg doorgebracht, de volgende ochtend zijn we teruggereden naar Auckland, waar we die middag de auto in moesten leveren. Een beetje raar was het wel, om gedag te zeggen van trouwe Bob die ons al die weken zo goed van dienst was geweest. Een beetje nerveus waren we wel, omdat we nu ons gasbrander-avontuur moesten opbiechten. We hadden allebei verwacht dat het een enorm probleem zou zijn, en dat we zelfs de schade zouden moeten vergoeden, maar we kregen juist de compleet tegenovergestelde reactie: de beste man bood zelfs zijn excuses aan voor het ding en stond erop de gemaakte kosten voor de nieuwe gasbrander te vergoeden!
Met een voldaan en goed gevoel liepen we het verhuurbedrijf uit, nu was het Nieuw-Zeeland avontuur bijna over.
De laatste middag (voor mij) in Auckland zijn we nog naar de film geweest, naar ‘’the hangover’’, echt een geweldige film! Weer voor het eerst in weken hebben we die nacht in een hostel doorgebracht, wat voor mij ook meteen de laatste nacht in Nieuw-Zeeland zou zijn. De volgende middag vertrok mijn vliegtuig terug naar Australië, en moest ik afscheid van Joris nemen, die nog 1 dag in Auckland zou blijven. Ikzelf had nog 6 weken Australië op het programma staan, waar ik uiteraard enorm naar uitkeek.
Na van Joris gedag te hebben gezegd vertrok ik dan, terug naar de zon en warmte, moe maar voldaan, het Kiwi-avontuur achter me latend.

De volgende keer een uitgebreid verslag over mijn avonturen in Ozzie, wat weer een verhaal apart is!

Veel liefs,
Emmeline