De eerste week!
Door: emmeline koopmans
Blijf op de hoogte en volg Emmeline
20 September 2010 | Australië, Brisbane
Mijn eerste week als echte Aussie zit er bijna op!
Toch voelt het nog steeds alsof ik op de maan belandt ben, ook al is Australie verschrikkelijk westers, je merkt hier duidelijk dat je op een ander continent zit met andere gewoontes en gebruiken. Het is niet overduidelijk een totaal andere cultuur, maar vergelijken met Europa kun je het absoluut niet.
Het leven is hier dan ook heel anders, de eerste dagen had ik echt nodig om aan te komen en te wennen aan alle indrukken en prikkels om me heen. Het zijn kleine dingen, zoals het schietgeluid dat het stoplicht maakt als het op groen springt of de uberblije chinezen in de supermarkt, die bij elk bezoek dolenthousiast roepen ‘’Hi, how are you?’’, nou heb ik niet echt het idee dat het ze iets interesseerd, maar vergelijken met de Australische gebruiken zijn wij Nederlands vreselijk bot en onbeleefd.
Het hostel waar ik op dit moment verblijf is echt helemaal super. Ik slaap in een stapelbed op een slaapzaal met vijf Duitse meisjes, het sanitair is blinkend schoon en er is een grote open keuken waar iedereen de hele dag door zijn prakkie staat te bereiden. Ook is er een grote gemeenschappelijke ruimte waar de meeste mensen de hele dag door naar hun laptop zitten te staren, er is een bioscoopruimte, een zwembad en een dakterras. Kortom; ik heb niks te klagen! Toch is dit niet helemaal de plek om vrienden te maken, iedereen is aardig en sociaal, maar daar blijft het ook bij. Ik ga daarom woensdag mezelf en mijn inboedel richting een ander hostel verplaatsen. Ik heb er gister al een kijkje genomen, het ziet eruit als een grote bunker (het heet ook ‘’bunk’’ haha!) en het doet me een beetje denken aan een woonwagenkamp. Volgens hostelworld.com is het de partyplace van Brisbane, so get the party started!
In mijn tweede nacht in Australie werd ik gelijk al bruut uit m’n slaap gehaald door een oorverdovend geluid, ook wel het brandalarm genoemd. Ik denk dat als er echt brand was geweest, we allemaal levend geroosterd waren, want niemand leek het iets te schelen. Omdat het écht oorverdovend was besloten we toch maar naar buiten te gaan, waar binnen twee minuten drie brandweerwagens met loeiende sirenes voor de deur stonden (de brandweerkazerne zit hier nog geen 500 m verderop).
Voor tien minuten was het wel even spannend, al die brandweermannen in de weer en niemand die wist wat er nou precies aan de hand was. Na een kwartier was de kust veilig en mochten we weer naar binnen. Wat bleek? Een of andere oen had z’n toast aan laten branden (had mij ook kunnen overkomen, alleen rooster ik meestal geen toast om 6 uur s’ochtends…) duur grapje, want dat kost je 900 dollar…
Om een beetje in het Australische leven te komen heb ik de afgelopen dagen lekker veel cultuur opgesnoven, vooral naar het museum gaan is hier enig.
Het Queensland museum (Brisbane ligt in de provincie queensland) laat de cultuur van Australie zien, zo is de historie van de Aboriginals te aanschouwen, zijn de meest vreemde dieren te bewonderen (waarvan driekwart van de beesten er voor mij uitzien als marsmannetjes) kortom, je ziet er een hoop van de Australische flora en fauna. Het lijkt dan ook in het niets op een museumbezoekje in Nederland.
Gister heb ik mijn eerste bezoek aan China Town gebracht, al had ik net zo goed door het stadscentrum kunnen gaan wandelen, de Chinese populatie is hier groter dan de Australische, ze zijn overal! Ook hier in het hostel stikt het van de Chinezen, zo zit hier een Chinees stelletje dat de hele dag niets anders doet dan computeren en eten, heel veel eten! (het meisje weegt ongeveer het dubbele van mij, en ik maar denken dat Chinezen alleen maar rijst aten) ze houden dan ook constant een kookplaat bezet waar ze de meest gruwelijke dingen op bereiden, ik hoef maar even in de buurt van de keuken te komen en ik heb spontaan geen trek meer. Blijkbaar heb ik mijn ultieme dieet gevonden, och och wat zal ik slank worden!
Enfin, China Town stelt hier niet zoveel voor, maar het is erg leuk om hier door de Chinese supermarkt te struinen en alle producten te bestuderen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het, rare Chinezen!
Op een marktje om de hoek van China Town heb ik voor een prikkie mijn eerste boek gekost, een echte Charles Dickens uiteraard, zodat ik vooral in hostels boeken kan ruilen, een goedkope manier om aan leesvoer te komen.
Gisteren hebben Arvin en ik de eerste vleermuis gespot. Natuurlijk dachten wij dat het een raaf was, maar toen het beest zijn vleugels uitsloeg bleken die toch wel verrassend groot te zijn voor een doodnormale vogel. Hij had een lengte van ruim 30 centimeter en hing in een boom in het midden van het centrum. Het is bizar om zulke joekels van een beesten tegen te komen als je alleen de Nederlandse musjes gewend bent die op een terrasje op je tafel springen (en dat zelfs nog een bezienswaardigheid vindt!)
Het vinden van werk wil hier nog niet zo vlotten, er zijn hier simpelweg teveel backpackers die allemaal op zoek zijn naar werk en woonruimte. De beschikbare baantjes zijn dan ook bijzonder schaars. Ik heb een hele dag door de stad gedwaald, ik ben elk mogelijk hostel binnengelopen met de vraag of ze iets hadden, maar overal word je afgepoeierd, weggewuifd of word je gevraagd volgende week maar terug te komen. Veel ander werk is er niet, voorlopig kan ik nog niet in een bar of een restaurant aan de slag omdat je hier een certificaat moet hebben als bewijs dat je alcohol mag schenken. Alles gaat hier volgens de regels en de boetes zijn niet mis (5000 dollar als je zonder bevoegdheid werkt, elke bar heeft hier een license op het raam waardoor het voor de overheid makkelijk te controleren is wie bevoegd is en wie niet)
Langzaamaan begin ik te merken dat overleven in Australie ook vooral een kwestie van geluk is, je moet net de juiste mensen treffen, net op het goede moment een hostel binnenlopen waar de vorige dag een werknemer heeft besloten weer verder te reizen of toevallig via via horen dat iemand nog wel een baantje voor je heeft.
De komende week moet ik dan ook een plan gaan maken, of ik verder ga, hier blijf en wat ik ga en kan doen, en laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn!
Het is echt een wereldwonder als ik dit blog online weet te krijgen, elke vijf minuten zit een of andere lolbroek van een fransman aan het stopcontact te hengelen waardoor de laptop meteen uitvalt en ik ALLES kwijt ben. Hij doet het zo vaak (ik heb het ding net voor de 10e keer opnieuw op moeten starten) dat ik begin te vermoeden dat ‘ie het expres doet...
Is het geen fransman dat is het een systeem dat kuren vertoont (Arvin gaat niet heel zorgvuldig met z’n spullen om, ik vraag me af hoeveel bier er over dit ding heen is gegaan…) en mijn documenten niet of verkeerd opslaat…
Ik houd jullie op de hoogte, blijf vooral berichtjes plaatsen en mailen, ik vind het heel leuk dat jullie me allemaal zo actief volgen!
Heel veel liefs,
Emmeline
Toch voelt het nog steeds alsof ik op de maan belandt ben, ook al is Australie verschrikkelijk westers, je merkt hier duidelijk dat je op een ander continent zit met andere gewoontes en gebruiken. Het is niet overduidelijk een totaal andere cultuur, maar vergelijken met Europa kun je het absoluut niet.
Het leven is hier dan ook heel anders, de eerste dagen had ik echt nodig om aan te komen en te wennen aan alle indrukken en prikkels om me heen. Het zijn kleine dingen, zoals het schietgeluid dat het stoplicht maakt als het op groen springt of de uberblije chinezen in de supermarkt, die bij elk bezoek dolenthousiast roepen ‘’Hi, how are you?’’, nou heb ik niet echt het idee dat het ze iets interesseerd, maar vergelijken met de Australische gebruiken zijn wij Nederlands vreselijk bot en onbeleefd.
Het hostel waar ik op dit moment verblijf is echt helemaal super. Ik slaap in een stapelbed op een slaapzaal met vijf Duitse meisjes, het sanitair is blinkend schoon en er is een grote open keuken waar iedereen de hele dag door zijn prakkie staat te bereiden. Ook is er een grote gemeenschappelijke ruimte waar de meeste mensen de hele dag door naar hun laptop zitten te staren, er is een bioscoopruimte, een zwembad en een dakterras. Kortom; ik heb niks te klagen! Toch is dit niet helemaal de plek om vrienden te maken, iedereen is aardig en sociaal, maar daar blijft het ook bij. Ik ga daarom woensdag mezelf en mijn inboedel richting een ander hostel verplaatsen. Ik heb er gister al een kijkje genomen, het ziet eruit als een grote bunker (het heet ook ‘’bunk’’ haha!) en het doet me een beetje denken aan een woonwagenkamp. Volgens hostelworld.com is het de partyplace van Brisbane, so get the party started!
In mijn tweede nacht in Australie werd ik gelijk al bruut uit m’n slaap gehaald door een oorverdovend geluid, ook wel het brandalarm genoemd. Ik denk dat als er echt brand was geweest, we allemaal levend geroosterd waren, want niemand leek het iets te schelen. Omdat het écht oorverdovend was besloten we toch maar naar buiten te gaan, waar binnen twee minuten drie brandweerwagens met loeiende sirenes voor de deur stonden (de brandweerkazerne zit hier nog geen 500 m verderop).
Voor tien minuten was het wel even spannend, al die brandweermannen in de weer en niemand die wist wat er nou precies aan de hand was. Na een kwartier was de kust veilig en mochten we weer naar binnen. Wat bleek? Een of andere oen had z’n toast aan laten branden (had mij ook kunnen overkomen, alleen rooster ik meestal geen toast om 6 uur s’ochtends…) duur grapje, want dat kost je 900 dollar…
Om een beetje in het Australische leven te komen heb ik de afgelopen dagen lekker veel cultuur opgesnoven, vooral naar het museum gaan is hier enig.
Het Queensland museum (Brisbane ligt in de provincie queensland) laat de cultuur van Australie zien, zo is de historie van de Aboriginals te aanschouwen, zijn de meest vreemde dieren te bewonderen (waarvan driekwart van de beesten er voor mij uitzien als marsmannetjes) kortom, je ziet er een hoop van de Australische flora en fauna. Het lijkt dan ook in het niets op een museumbezoekje in Nederland.
Gister heb ik mijn eerste bezoek aan China Town gebracht, al had ik net zo goed door het stadscentrum kunnen gaan wandelen, de Chinese populatie is hier groter dan de Australische, ze zijn overal! Ook hier in het hostel stikt het van de Chinezen, zo zit hier een Chinees stelletje dat de hele dag niets anders doet dan computeren en eten, heel veel eten! (het meisje weegt ongeveer het dubbele van mij, en ik maar denken dat Chinezen alleen maar rijst aten) ze houden dan ook constant een kookplaat bezet waar ze de meest gruwelijke dingen op bereiden, ik hoef maar even in de buurt van de keuken te komen en ik heb spontaan geen trek meer. Blijkbaar heb ik mijn ultieme dieet gevonden, och och wat zal ik slank worden!
Enfin, China Town stelt hier niet zoveel voor, maar het is erg leuk om hier door de Chinese supermarkt te struinen en alle producten te bestuderen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het, rare Chinezen!
Op een marktje om de hoek van China Town heb ik voor een prikkie mijn eerste boek gekost, een echte Charles Dickens uiteraard, zodat ik vooral in hostels boeken kan ruilen, een goedkope manier om aan leesvoer te komen.
Gisteren hebben Arvin en ik de eerste vleermuis gespot. Natuurlijk dachten wij dat het een raaf was, maar toen het beest zijn vleugels uitsloeg bleken die toch wel verrassend groot te zijn voor een doodnormale vogel. Hij had een lengte van ruim 30 centimeter en hing in een boom in het midden van het centrum. Het is bizar om zulke joekels van een beesten tegen te komen als je alleen de Nederlandse musjes gewend bent die op een terrasje op je tafel springen (en dat zelfs nog een bezienswaardigheid vindt!)
Het vinden van werk wil hier nog niet zo vlotten, er zijn hier simpelweg teveel backpackers die allemaal op zoek zijn naar werk en woonruimte. De beschikbare baantjes zijn dan ook bijzonder schaars. Ik heb een hele dag door de stad gedwaald, ik ben elk mogelijk hostel binnengelopen met de vraag of ze iets hadden, maar overal word je afgepoeierd, weggewuifd of word je gevraagd volgende week maar terug te komen. Veel ander werk is er niet, voorlopig kan ik nog niet in een bar of een restaurant aan de slag omdat je hier een certificaat moet hebben als bewijs dat je alcohol mag schenken. Alles gaat hier volgens de regels en de boetes zijn niet mis (5000 dollar als je zonder bevoegdheid werkt, elke bar heeft hier een license op het raam waardoor het voor de overheid makkelijk te controleren is wie bevoegd is en wie niet)
Langzaamaan begin ik te merken dat overleven in Australie ook vooral een kwestie van geluk is, je moet net de juiste mensen treffen, net op het goede moment een hostel binnenlopen waar de vorige dag een werknemer heeft besloten weer verder te reizen of toevallig via via horen dat iemand nog wel een baantje voor je heeft.
De komende week moet ik dan ook een plan gaan maken, of ik verder ga, hier blijf en wat ik ga en kan doen, en laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn!
Het is echt een wereldwonder als ik dit blog online weet te krijgen, elke vijf minuten zit een of andere lolbroek van een fransman aan het stopcontact te hengelen waardoor de laptop meteen uitvalt en ik ALLES kwijt ben. Hij doet het zo vaak (ik heb het ding net voor de 10e keer opnieuw op moeten starten) dat ik begin te vermoeden dat ‘ie het expres doet...
Is het geen fransman dat is het een systeem dat kuren vertoont (Arvin gaat niet heel zorgvuldig met z’n spullen om, ik vraag me af hoeveel bier er over dit ding heen is gegaan…) en mijn documenten niet of verkeerd opslaat…
Ik houd jullie op de hoogte, blijf vooral berichtjes plaatsen en mailen, ik vind het heel leuk dat jullie me allemaal zo actief volgen!
Heel veel liefs,
Emmeline
-
20 September 2010 - 12:48
Verena:
hahahaha, zo zie je maar weer, chinezen die vreten gewoon!
ppf, succes met zoeken naar het ultieme baantje..
je vind vast snel wel wat!
dikke kus en ik ben benieuwd naar je volgende berichtjee(L) -
20 September 2010 - 15:35
Aiso:
He dochtertje, je hebt weer flink je best gedaan, heel leuk om dit allemaal te kunnen lezen en jou zo te volgen. Voor nu is het wel prettig dat je nog even geen baantje hebt, kun je ons goed op de hoogte houden van alle belevenissen.
Veel plezier in de "bunk" en niet te veel de beest uithangen! So long mate! -
20 September 2010 - 15:48
Arjanne:
Haa lieffie,
Ik denk dat je vanzelf wel de leuke mensen ontmoet. Want je bent er zo kort pas.
Heb jij niet het idee dat je er al super lang bent?
Maar voor in de bediening hoef je toch niks te schenken dus dat zou toch kunnen :). Of hebben ze geen terras daar? Sorry dat ik zoveel vragen stel (A).
Xx en veel plezier schatje!! -
20 September 2010 - 16:06
Natasha:
Ik heb wederom vol smart je blog gelezen!
Kortom: blijf schrijven!!;)
Enne ik geloof dat je al helemaal van de wereld bent want lieve schat; het is geen Augustus meer;)
Ik zal geduldig wachten op je volgend berichtje(k) -
20 September 2010 - 17:45
Opa Koopmans:
Lieve Emmelien
Ik vind het heel leuk om wat van je te horen uit Australie en lees met veel belangstelling jouw dagboek. Hoop dat je snel werk vindt en dat alles maar goed mag gaan . Groetjes ook aan Arvin en ik kijk uit naar jullie belevenissen
liefs Opa Koopmsns -
20 September 2010 - 19:27
Leon:
je brengt Australië wel dichtbij met je verhalen. Jammer dat ik Australië nog niet op m'n CV heb!
Overigens is het tijdverschil maar 8 uur vooruit bij jou en niet een maand achteruit...maar dat had je vast al door. Hopelijk lukt het met een baantje, anders toch maar zingen op straat met Arvin.... -
21 September 2010 - 07:53
Mandy:
Hallo Line,
Het zal vast allemaal wel gaan lukken. Eventueel heel zuinig leven tot het eind oktober is en je naar sydney gaat. Misschien kunnen alle bloglezers een lezersbijdrage storten.....
Met een paar euro per lezer kan jij weer een beetje eten! -
22 September 2010 - 13:26
Vienna:
Lieve Emm
Terwijl jij hard op zoek bent naar een baantje, probeer ik met man en macht van mijn 50uur per week baan af te komen (haha nee grapje). Maar phoeh wat ben ik druk, ik heb bijna geen tijd meer om je gruwelijk leuke blogs te lezen, maar ga vooral door met schrijven! (hoop dat de fransman gauw z'n plezier verliest in het stopcontact te terroriseren)
Vergeet vooral niet te genieten! Ik denk aan je.
Liefs -
26 September 2010 - 09:04
Oma Janny:
Hoi Emmeline
Daarnet je verslag gelezen, wat een spannend leven heb je daar. Geweldig hoe je je door de toch wel soms moeilijke dingen heenslaat.In gedachten zie ik je nu door het aardbeienveld kruipen!Heb je de foto's nog ontvangen, ik heb ze via gmail verstuurd. groet uit de Boterpol en een knuffel van ons plus een poot van Boed
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
