Viva Australiaa!

G'day mates!

Long time, no blog!
Bij deze dus een uitgebreide update van wat ik de afgelopen weken heb uitgespookt.
Om bij het begin te beginnen: mijn avontuur op de boederij.
De eerste week was vooral heel erg wennen, maar ik voelde me al wel meteen helemaal thuis.
Toen ik aankwam zaten er tien anderen backpackers in ''het backpackerhuis'', het huis was namelijk speciaal voor ons aangeschaft. Onder mijn 10 nieuwe vrienden bevonden zich 7 Duitsers, ik kreeg er dan ook meteen een gratis cursus Duits bij die meteen zijn vruchten afwierp: doordat ik meer Duits dan Engels om me heen hoorde was ik binnen 2 weken in staat om 80% van de gesprekstof te kunnen volgen. Dat leidde soms tot vreemde situaties, wanneer iemand een vraag in het Duits stelde, kon ik vaak in het Engels antwoorden (Engels ja, zo goed is mijn Duits nou ook weer niet!)
Heel leuk natuurlijk, maar ondertussen heb ik meer Duitsers dan Australiers ontmoet en dat was natuurlijk niet helemaal waarvoor ik gekomen was!

In de tweede week op de boederij had het zoveel geregent dat we maar twee dagen konden werken. Ontzettend balen natuurlijk, omdat je ook je huur en je meals wilt kunnen betalen. Maar het grootste probleem dat ons op onze vrije dagen teisterde, was verveling, godsgruwelijke verveling.
In een huis omringd door weilanden, zonder moderne communicatiemiddelen en met enkel een tv met drie zenders erop, waar geen bus in de buurt rijdt en dat zich ver buiten het stadscentrum bevindt, is niet bepaald veel te beleven. Het gevolg was dan ook dat we op sommige dagen kapot gingen van verveling, gelukkig had ik leuke huisgenoten waar ik veel mee optrok. We speelden spelletjes, zaten uren in de tuin of we gingen een stuk wandelen.
Door de hoeveelheid regen die de afgelopen maand is gevallen, waren de aardbeien heel slecht. De helft van de tijd stonden we in een bak met rotte aardbeien te graaien en echt, niets is viezer dan dat!
Het kosste ons niet alleen ons humeur, maar ook ons uurloon halveerde aangezien we er twee keer zo langzaam over deden om een bakje te vullen.
Om de vrolijkheidsmeter in de schuur nog een beetje te laten dalen, speelde de radio elke dag opnieuw hetzelfde repartoir af van exact 10 nummers, waardoor de Backstreet Boys elk uur opnieuw dezelfde lovesong in ons oor blerde.

Na een hele slecht week besloot meer dan de helft van de backpackers te vertrekken, waardoor we met z'n vieren in het huis achterbleven.
Ik sliep met Sonja en Karina, twee Duitse meisjes, op een kamer en Adelaide, een Koreaanse vrouw, had haar eigen kamer. De laatste twee weken hebben we ontzettend veel lol gehad. Op onze vrije zondag zijn we een keer naar de schuur (waar het aardbeienproces plaatsvond) gelopen, wat bijna anderhalf uur lopen is in de brandende zon, maar we hebben ons kostelijk vermaakt.
Ook heeft Adelaide ons een kijkje in de Koreaanse keuken gegeven en heeft ze verschillende binnenlandse gerechten voor ons gekookt.
Koken was onze hoofdbezichheid van de dag, aangezien we toch niets beters te doen hadden. Chili con Carne, pancakes, rijsttafels, noem het maar op of we hebben het klaargemaakt.
In het weekend gingen we terug naar Brisbane, waar we de lokale markt bezochten en natuurlijk, bedachten wat we die avond zouden gaan eten.
Vorig weekend hebben we een tripje gemaakt naar Mount Tambourine, het oudste Nationale Park van Queensland.
Op de berg bevinden zich 6 nationale parken, waarvan wij er in ons enthousiasme 5 hebben bezocht, wat goed is voor ruim 7 uur wandelen.
De parken zijn prachtig, volledig bedekt met regenwoud, watervallen en beekjes. Sommige routes zijn zo moeilijk begaanbaar dat je je schoenen uit moet trekken en jezelf een weg door de rivier moet banen. Wat bij ons tot hilarische situaties leidden, aangezien de een in de rivier tuimelde, de ander een bloedzuiger aan zijn been had hangen, een uitgleed over een spekgladde steen en de laatste haar schoenen in het water liet vallen. Gelukkig konden we er allemaal erg om lachen.

Laura en Peter zijn de eigenaars van de plukkerij. Ze hebben vier kinderen: Carla, Nicole, Rick en Josh. De meiden werken in de schuur en de jongens helpen mee op de plukkerij. Carla is hoofd van de pakkerij en was dan ook onze baas, ze is eind twintig en ontzettend aardig. Nicole werkt in de winkel van de schuur en kwam op rustige momenten bij ons om een hoekje gluren.
Peter komt oorspronkelijk uit Nederland, maar het enige Nederlands dat hij nog kan is ''Goeiemorregee!'', dat riep hij dan ook elke morgen dolenthousiast mijn kant op.
De familie Hendriksen (ja echt, zo Nederlands als het maar zijn kan) zijn hartverwarmende mensen die een grote liefde voor hun familiebedrijf koesteren. Ik vond het dan ook erg jammer dat ik mijn spullen moest pakken en weer verder ging.
Voordat Laura me naar de trein bracht, duuwde ze me nog een kaartje met haar telefoonnummer in mijn hand, voor als ik volgend jaar nog in de buurt was. Ook drukte ze me op het hart dat ik hen absoluut niet mocht vergeten.
No worries, I won't!

Eenmaal terug in Brisbane, afgelopen zondag, heb ik bij Lisa en Saskia gelogeerd. Twee Nederlandse meiden die ik in de schuur heb ontmoet. Zij waren bezig met een rondtour op hun vrije dag, toen ik lekker in de aardbeitjes stond te graaien, na een kort praatje over onze geliefde stad, ze komen uit, jawel Nijmegen (de wereld is klein, zelfs als je in Australie zit!), hebben we facebook uitgewisselt en was ik welkom om op hun bank te komen crash'en.
Ze wonen in een super mooi huis net buiten het centrum, met alles erop en eraan en gelukkig voor mij een heerlijke bank!
Maandag heb ik met Arvin nog een drankje gedronken, die ik ondertussen al een maand niet gezien had. Zijn stage beviel hem ondertussen iets beter, maar helaas heeft hij nog steeds geen werk kunnen vinden.

Dinsdagochtend heb ik een busticket gekocht en ben ik op een bus richting het zuiden gesprongen. Je hebt hier speciale busmaatschappijen voor backpackers, zoals Greyhound. Ze bieden allerlei soorten tickets aan door heel Australie en met een beetje geluk heb je een special offer te pakken, waardoor je voordelig door het land kan touren.
Dinsdagmiddag kwam ik aan in Surfers Paradise, zo'n anderhalf uur rijden met de bus. De naam zegt het al, het is een resort voor surfers. Ik daarentegen vond er geen bal aan, het strand is prachtig en de zee is mooi maar daar blijft het dan ook bij. Het is het Loret de Mar van Australie, leuk hoor, voor een nachtje!
Woensdagochtend heb ik dan ook zo snel mogelijk mijn spullen gepakt en ben ik naar Byron Bay gegaan, ruim drieenhalf uur vanaf Brisbane. Byron Bay is een groot hippiedorp waar jongens met lange dreadlocks op straat gitaar spelen en de meisjes er buitdansend naast staan. Overal staan hippie-campers geparkeerd en op het strand stikt het van de surfers.
Het hostel dat ik had geboekt lag midden in het regenwoud, zo'n 3 km van het centrum af. Er waren in totaal 12 gasten aanwezig en de sfeer was dan ook ultra gezellig. Op de eerste avond hebben we met z'n alle in de woonkamer gezeten en wijn met sinaasappelsap gedronken (omdat de wijn hier bijna te vies is om puur te drinken, maar omdat niemand zich iets anders kan veroorloven, wordt er veel geimproviseerd).
De volgende ochtend ben ik met Marisa, mijn kamergenootje, gaan kayaken tussen de dolfijnen en sea-turtles, zo ontzettend gaaf!
Op het einde besloten we dat het ons ook nog wel even leuk leek om met de kayak te gaan surfen, dus dolenthousiast zijn we richting de golven gepeddelt. Niet zo'n goed idee misschien, want hoe dichter we bij de golven kwamen, hoe hoger ze werden en voor we het wisten zaten we bovenop Mr. Wave. (nee moeders, dat was niet gevaarlijk, we waren onder strikte begeleiding van drie bruingebrande Aussie's die ons nauwlettend in de gaten hielden. Leuk detail: aan het eind riepen ze me uit tot slechtste stuurvrouw van het seizoen, omdat ik 9x tegen hun kayak ben opgebotst haha, waardoor ze vonden dat ik hun op negen biertjes moest trakteren, oeps...) Het gevolg was dat we 50 meter de kust in werden gesleurd en natuurlijk kopje-onder gingen en naderhand gigantisch de slappe lach hadden. Natuurlijk was dat niet de laatste keer dat dat ons overkwam, het kostte ons een half uur om weer op het strand aan te komen, maar dat was het helemaal waard!
Die middag besloten we dat we ook nog wel op een echt surfboard wilde surfen, maar omdat we te eigenwijs waren om een surfles te boeken, bakte we er natuurlijk absoluut niks van.
Na twee geweldige dagen, heb ik vanmorgen de bus gepakt naar Port Macquarie, zo'n 500 km vanaf Brisbane en nog ruim 400 km tot Sydney. Ik heb dan ook mijn hele dag in de bus gespendeerd. Gelukkig kun je hier heel relaxt met de bus reizen, ik heb twee stoelen voor mezelf, meer beenruimte dan in het vliegtuig en de buschauffeurs rijden hier gelukkig heel fatsoenlijk zodat je niet wagenziek wordt. De bus rijdt over alle B-wegen, waardoor je ook nog eens een tour door de outback krijgt langs alle kleine dorpjes en weilanden vol kangaroo's.
Hier aangekomen werd ik opgehaald door Tony, de eigenaar van het hostel waar ik nu verblijf. Vam hem kreeg ik een gratis rondtour langs het strand en een hele lijst met dingen die ik hier moest gaan bezoeken, wat ik dus morgen zekerweten ook ga doen!
Ik blijf hier twee nachtjes, en vertrek zondagochtend met de bus richting Sydney. Het is nog 6 en half uur rijden, jippie, maar gelukkig heb ik morgen nog een leuke dag om naar uit te kijken!

Tot nu toe geniet ik ontzettend van mijn Australie-avontuur, ik heb geweldige ervaringen opgedaan en de meest fantastische mensen ontmoet. Vanaf hier kan ik dus alleen maar hopen dat de rest van het jaar net zo leuk zal worden als de afgelopen 6 weken: Viva Australiaaa!

Cheers!
Emmeline