Sydney!

Hallo daar aan de andere kant van de aardbol,

Allereerst wil ik jullie er graag op attenderen dat dit mijn derde poging is om mijn blog online te krijgen. De eerste keer, afgelopen vrijdag, heb ik het ding, wat half af was, met mijn eigen stomme kop per ongeluk gedelete. Afgelopen zondag heb ik de halve nacht opgezeten om het overnieuw te typen, dankbaar voor het feit dat ik eindelijk een inspiratievolle bui had heb ik drie uur lang ijverig zitten typen toen het klassieke voorval zich weer eens voordeed: terwijl ik op de ''save'' knop drukte zag ik de letters voor mijn ogen langzaam vervagen, totdat ze in het niets verdwenen en ik achterbleef met een leeg beeldscherm, en een hele slechte mood!
Het liefst wilde ik het stomme ding dat zichzelf een computer noemt van het opera house naar beneden gooien, maar dat vond ik teveel eer voor zo'n onchicke daad. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het mijn beste blog ooit was, ik had er namelijk in totaal bijna vijf uur op zitten typen en het bevatte dan ook bijna 18000 tekens en uiteraard mijn beste grappen en grollen. Ik ga m'n uiterste best doen om deze pagina voor de derde en laatste keer te herschrijven, en ik hoop dat het kan tippen aan de versie van gisteravond, waar ik behoorlijk tevreden mee was. Helaas vrees ik dat het ding ergens is zoekgeraakt tussen hier en ons koude kikkerlandje, in de duistere krochten van het Midden-Oosten en zal het nooit onder de ogen van mijn trouwe lezers verschijnen.

Nadat ik vorige week vrijdag in Port Macquarie was aangekomen, had ik voor de volgende dag een hele waslijst met dingen die ik wilde doen.
Zaterdagochtend zat ik dan ook bij het krieken van de dag rechtop in m'n bed. Maar om eerlijk te zijn was dat niet helemaal de mainreason van mijn vroege ontwaken, het ontbijt zat namelijk in de prijs inbegrepen. En als arme backpacker klinkt het woord ''gratis'' je op een gegeven moment wel heel verleidelijk in de oren. Als je na een tijdje, van hostel naar hostel zwerft begin je rare trekjes te ontwikkelen. Zo kan ik het na twee maanden niet meer over m'n hart verkrijgen om eten weg te gooien, hoe taai, oud of vies het ook is, opeten zal ik het want weggooien is niet alleen zonde, als je hier drie keer zoveel voor je eten moet betalen, denk je wel drie keer na voordat je het met een enkele reis naar de trashbin stuurt.
Na het meest luxe ontbijt dat ik in weken heb gehad (ja geloof het of niet, maar boterhammen met pindakaas, met een waarde van 6 hele dollars, zijn echt way out of my league!) ben ik samen met mijn nieuwe vriendinnetje, Becky uit Engeland, op weg naar het Koala Hospital gegaan. Daar aangekomen kregen we een rondleiding van het personeel, die ons langs alle tuintjes namen waar zieke of beschadigde koala's woonden. De koala's waren allemaal zo schattig dat we ze het liefst allemaal in onze rugzak wilde stoppen.

Na ons knuffeluurtje zijn we richting de haven gegaan, waar we net op tijd waren om een van de laatste boottochten van het seizoen te bemachtigen: op naar de walvissen!
Ondanks dat een ritje walvis kijken hoog op mijn to-do list stond, bleek de boottocht iets anders uit te vallen dan ik me had voorgesteld.
Wij als arme sloebers hadden natuurlijk de goedkoopste boottocht geboekt, en dat was te merken. De boot die voor kwam varen zag eruit alsof het diezelfde morgen nog schipbreuk had geleden, al had het ook prima door kunnen gaan als de geborgen Titanic. De boottocht zelf was dan ook geen haar beter, waarschijnlijk was het een combinatie van wild water en een slechte vering (heeft een boot een vering?) want na vijf minuten vroeg ik me toch ernstig af of ik niet liever in m'n bed had willen blijven. Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik toch echt niet vies ben van een wildwatertochtje (een ritje in de Goliath in Walibi World is er niks bij) maar dit ging zelfs mij te ver. Blijkbaar dacht de man achter me er ook zo over, het enige wat die heeft gezien is de zijkant van de boot...
Nadat we ons na een half uur, doorelkaar geshaked en al, op ''veilig'' water bevonden (ik heb vijf keer serieus gedacht dat we nu echt gingen omklappen) had ik mijn camera in de aanslag voor een prachtige fotoshoot van familie Walvis. Helaas dacht Mevrouw Walvis daar anders over, die was duidelijk niet in de mood om op de foto te gaan waardoor ik alleen maar foto's van haar staart heb.
Toch was de ervaring onvergetelijk, het idee dat je daar in je bootje drijft en er op 20 meter afstand een walvis langs komt zwemmen is adembenemend. Lekkende boten, zeezieke passagiers en stuurmannen die niet kunnen sturen heb ik die dag dan ook al te graag voor lief genomen. Wat de dag toch wel compleet maakte, was dat er een school dolfijnen langs kwam zwemmen toen we de haven in vaarde. Wat een geweldige beesten zijn dat, het scheelde letterlijk een haartje of ik kon ze aaien!
Na een ervaringrijke maar uitputtende dag kwamen we moe maar voldaan bij het hostel aan.
S'avonds hebben we daar met zijn allen, twaalf stuks totaal, om de tafel gezeten en onder het genot van een kop thee gekletst over onze nationaliteiten en onze ervaringen van Australie.
De volgende ochtend ging mijn wekker om half vijf, omdat ik om zes uur die morgen in de bus zou zitten op weg naar Sydney en met zo'n rugzak als de mijne kun je beter maar wat eerder opstaan. Niet dat er nou zoveel inzit, maar aangezien ik het hele eind moest lopen richting het centraal station, leek het me wel zo handig om wat eerder te vertrekken. Hou het onmogelijke altijd voor mogelijk!
Over de busreis niets speciaals, die verloopt hier in tegenstelling tot Nederland wel vlekkeloos, met bussen die gewoon op komen dagen, op tijd vertrekken en je ook nog een op de plaats van bestemming afleveren, wat wil je nog meer?

Eenmaal aangekomen in Sydney stond in voor de onmogelijke opgave om mijn huis te vinden. Via mijn school, waar ik de komende weken een talencursus zou gaan volgen, had ik namelijk ook een kamer geboekt in een studentenhuis. Nadat ik bij het informatiecentrum een citymap had gehaald, zag ik dat het huis zich niet ver van het centraal station bevond. Maarja, in een wildvreemde stad is het bepaald niet mogelijk om in een keer de goede weg te vinden, ik was dus ook binnen de kortste keren radeloos verdwaald. Anderhalf uur, en twee hele zere schouders van een uitpuilende rugzak later, kwam ik eindelijk op de plaats van bestemming aan.
Op mijn instructievel stond dat er een envelop in de brievenbus zou zitten, speciaal voor mij. Maar op het adres dat in de instructies stond, was geen brief te bekennen. Ondertussen hadden alle inwoners van het appartement zich op de stoep verzameld en waren allemaal druk in de weer om tussen de bosjes te zoeken naar iets dat op een envelop leek. Uiteindelijk werd er in huis nummer drie (het huis is verdeeld in drie appartementen) een envelop gevonden met ''Michelle'' erop. Aangezien mijn tweede naam ook ''Michelle'' was, heb ik de envelop mezelf toegeeigend. Al heb ik mezelf wel de hele middag afgevraagd of de echte Michelle niet elk moment binnen kon vallen, en mijn boeking misschien per ongeluk op de stapel ''trash'' was belandt. Gelukkig voor mij hoefde ik die nacht m'n bed met niemand te delen, en kon de congierge geen verschil opmaken uit ''voornaam'' en ''tweede naam''.
Ik woon hier in een appartement met negen andere studenten, tien in totaal dus. Het huis heeft een ruime woonkamer met tv en computer, twee badkamers en een ietwat krappe keuken. Maar na een week in hostels te hebben geleeft was ik ontzettend blij om ''thuis'' te komen.
Mijn kamergenootje is Isa, een Zwitsers meisje dat vloeiend Italiaans spreekt (jaloers!)
Ze is twintig en is totaal het tegenovergestelde van wat ik ben, maar gelukkig kan ik het wel heel goed met haar vinden.
Toen ik binnenkwam was ze net bezig om haar Louis Vuitton collectie (ja, zo echt als het maar zijn kan) uit te stallen, gevolgd door een complete apple-store, compleet voorzien van hairdryer tot stijltang en van manicure set tot een uitpuilende beautycase.
Isa is het type meisje dat veel waarde hecht aan haar thuis, ze zit dan ook elke avond met een doos tissue's op haar bed met haar moeder te skypen. Na mijn eerste week als haar kamergenootje heb ik dan ook al kennis gemaakt met haar hele familie.
Het is me nog steeds een compleet raadsel wat ze hier doet, maar ik vind het wel heel dapper van haar dat ze hier helemaal alleen is heengekomen.
Even voor de duidelijkheid: Isa spreekt net zo goed Engels als ik Italiaans spreek, zeg maar helemaal niet dus. We moeten dan ook op handen en voeten met elkaar communiceren, dat wil zeggen: de ene helft van de tijd moet ik woorden in het Duits voor haar naar het Engels vertalen, de andere helft van de tijd begint ze in het Italiaans te ratelen en moet ik maar een wilde gok doen waar ze het over heeft.

Maandagochtend begon al meteen onze eerste schooldag. Samen met Isa, die afgelopen zaterdag was aangekomen, ben ik naar school gegaan. De school ligt midden in het centrum, op een kwartiertje loop afstand van ons huis. Daar aangekomen moesten we ons eerst melden bij de receptie, waar we ons in moesten schrijven. Vervolgens werden we doorgestuurd naar de kantine, waar we een toelatingstest moesten maken om te zien hoe goed onze kennis van de Engelse taal was. Ondertussen zouden we ook een interview met een leraar krijgen, waarin we vragen gesteld kregen over onze eerste dagen hier in Australia. Wat een gesprekje van tien minuten had moeten worden werd er bij mij een van 25 minuten, aangezien ik de arme man behoorlijk wat te vertellen had. De test zelf vond ik vrij eenvoudig, en ik was dan ook binnen een half uur klaar. Isa daarentegen dacht daar heel anders over, en had het afgelopen half uur niets anders gedaan dan zitten zuchten en steunen, terwijl ze wel vijf keer ''non capito'' mijn kant op fluisterden. Uiteindelijk heeft ze het antwoordvel, met nauwelijks drie ingevulde zinnen, ingeleverd en kwam ze half huilend mijn kant op sloffen. Ondertussen probeerde ik haar in mijn beste Italiaans duidelijk te maken dat het echt niet erg was, en dat ze juist hier was om de taal te leren. Aangezien mijn Italiaanse kennis niet veel verder rijkt dan ''Ciao Bella!'' besloot ik het uiteindelijk maar over de makkelijke boeg te gooien, met een internationaal begrijpelijk ''Coffee?''.

Na de koffiepauze werden we verwacht voor de introductie, waarin we het schoolsysteem en de verschillende soorten klassen kregen uitgelegd. De school heeft totaal 6 levels:
- Elementary
- Pre-intermediate
- Intermediate
- Upper-intermediate
- Pre-advanced
- Advanced

Na de introductie kregen we een rondleiding door de school en moesten we in de bibliotheek onze boeken ophalen. Vervolgens zouden we te horen krijgen in welke klas we zouden komen te zitten. Uit de uitslag van mijn test bleek dat ik level 6 had, en in de ''Advanced'' klas zou komen te zitten. Omdat ik hier maar een part-time student ben, zou mijn klas pas de volgende dag beginnen en was ik de rest van de dag vrij.
Die middag heb ik dan ook meteen de trein naar Bondi (de bekendste toeristenattractie van Sydney) genomen, waar Floris (vriend van Arvin, die samen met zijn collega Frank in een spontage opwelling besloten had ook naar Australie te komen) me opwachtte. Na een kopje koffie zijn we richting zijn hostel gegaan, dat eruit zag alsof het elk moment in elkaar kon storten. De kamer zag eruit alsof het in geen drie maanden was opgeruimd- laat staan schoongemaakt. De details over de keuken zal ik jullie maar besparen...
Na een filmpje te hebben gekeken, hebben Floris en Frank voor me gekookt (ja echt, het bestaat nog!) en lekker dat het was!
Na twee maanden Australie zijn aangekoekte etensresten voor mij onderdeel van het interieur geworden. Er moet dan ook iemand dood op het aanrecht neervallen, wil ik het niet meer eten.
Als afsluiter zijn we voor het happyhour beneden in de kroeg nog een biertje gaan drinken, voordat ik terugkeerde naar mijn heerlijke eigen huisje.

Afgelopen dinsdag begon mijn eerste echte studiedag. Ik heb het relaxte rooster van de hele wereld, ik begin namelijk om 10:30 met mijn ochtendklas, en om 1:30 begint mijn middagklas.
Mijn klas bestaat totaal uit 6 studenten: (oke zeven als ik de Kroatische vrouw van veertig meetel, ookwel Miss Mystery genoemd. Ze schijnt hier namelijk al drie maanden op school te zitten, maar niemand weet wie ze is, want ze komt maar drie keer per maand opdagen) Nadine, een Zwitsers meisje, Pavel uit Tsjechie, Vini en Ricardo uit Brazilie, Allessandro uit, ja hoe kan het ook anders, Italia, en ikzelf.
Onze leraar is Dominic, een gozer van 26 die ons eerder behandeld als zijn vrienden dan zijn studenten. De sfeer in de klas is dan ook super leuk, alleen wist ik dat dinsdagochtend nog niet. Toen Dominic namelijk op dinsdagochtend naar het huiswerk informeerde, en maar twee mensen hun hand op staken, dacht ik dat de bom zou barsten. Voor de gene die het Nijmeegse schoolsysteem niet kennen: ongedaan huiswerk is een serieuze misdaad. Het begon altijd met de blik, die uitsprak hoe onnozel je wel niet was. Vervolgens kreeg je een ellelange preek over je eigen stomheid en hoe je de tijd van de leraar verdeed (ja het waren altijd de leraren, met uitzondering van Mvr. Groenestijn van Geschiedenis, maar die had teveel mannelijke trekjes, dus dat telt niet) daarna zag je de pen in zijn hand langzaam richting jouw naam glijden en hup, daar ging je goede cijfer. Als je geluk had mocht je de rest van het lesuur achter, ja of onder, je bankje blijven zitten, nog natrillend van het minderwaardigheidscomplex dat je zojuist had opgelopen. Als je pech had, dat hing uiteraard af van het feit of de beste man met zijn goede (ja of verkeerde) been uit bed was gestapt, kreeg je een enkele reis richting de kantine.
Voor mij was het dan ook een logische reactie dat ik in die drie seconden stilte het liefst onder de tafel wilde kruipen, mijn oren dicht wilde stoppen en het liefst onzichtbaar wilde zijn, wachtend op de bom die elk moment zou kunnen exploderen.
Tot mijn stomme verbazing was het enige geluid dat de ruimte vulde een achterovergeleunde ''No worries!''.
Huh. Wacht. Stop. Zeg dat nog eens?
''We'll just go thru it together!''.
Ho, wat zei je daar?
Met stomheid geslagen vulde mijn brein zich met vraagtekens, terwijl ik me plotseling begon voor te stellen hoe ontzettend gaaf het zou zijn geweest om Meneer Moorman (mijn leraar Duits, ookwel Meneer Moordman genoemd. En geloof me, die bijnaam kreeg hij niet zomaar!) elke week opnieuw een koele ''No worries men!'' te hebben horen uitspreken, terwijl hij achteroverleunde in zijn stoel en het nog net niet uitkraaide van plezier.
Men, than I would've loved high school!
Eenmaal teruggekeerd op aarde stond ons een grote verrassing te wachten: de Melbourne cup! het schijnt een nationale feestdag in Australie te zijn, waarop iedereen rond het middaguur de kroeg in duikt om drie hele minuten lang naar 24 arme paarden te kijken, die hijgend en al de eerste plaats in de marathon proberen te bereiken. Ook voor ons was er geen ontkomen aan, en zo eindigden mijn eerste studiedag in een bomvolle kroeg, onder het genot van een biertje.
Een leuk detail was wel dat we met de klas zelf ook gewed hadden om het snelste paard, en we allemaal een nummertje mochten trekken. Ik, dolgelukkig met mijn paard Master O'reilly (ja ik vond het heel cool klinken) was er heilig van overtuigd dat het beest als eerste zou finishen. Wat bleek? Het eindigde als laatste, wat een domper. Altijd al geweten dat ik niet goed in wedden was.

Over wedden gesproken, afgelopen woensdag zijn we met het hele huis naar het casino geweest. Het casino van Sydney is enorm, ik heb me dan ook het eerste half uur vooral zitten te verbazen over de hoeveelheid gokverslaafde Aziaten, die om de vijf minuten hun portomonnee trekken om een nieuwe hoeveelheid fiche's aan te schaffen.
De rest van de tijd heb ik met open mond naar de cahiers zitten staren, waar elke minuut duizende (letterlijk!) dollars over de toonbank gingen. Voor de rest heb ik het maar gewoon bij kijken gehouden, aangezien ik vermoedde dat ik toch niets zou winnen.
De rest van mijn nieuwe vrienden hadden het wel op een gokje gewaagd, en gingen een aantal tientallen dollars armer naar huis...

Mijn eerste studieweek zit erop, en tot nu toe heb ik het heel erg naar me zin. Vooral de mix van nationaliteiten bevalt me heel erg goed.
Mijn lessen bestaan vooral uit vaardigheden trainen, gesprekken met de klas voeren, spelletjes spelen of toneelstukjes opvoeren.
In mijn idee zijn deze lessen makkelijker dan de Engelse lessen die ik had in Nederland, maar waarschijnlijk komt dat omdat mijn Engels de afgelopen twee maanden enorm verbeterd is.
Ook mijn studiegenootjes zijn erg leuk, afgelopen vrijdag zijn we met z'n alle naar de Ivy geweest, een openluchtdiscotheek in het midden van Sydney.
De Ivy is een plek waar vooral de Upper-east side van Sydney te vinden is, en waar het woord ''over-dressed'' eerder een regel dan een uitzondering is.
Na een avondje ouderwets disco-dansen kon ik vanuit de disco m'n bed al ruiken, dat is dan ook het gene waar ik het meest van geniet: mijn eigen plekje hebben in het midden van deze geweldige wereldstad.
Als ik s'avonds om elf uur besluit dat ik zin heb om boodschappen te gaan doen, is dat geen probleem. Honger? De meeste restaurants en fastfood-ketens zijn hier 24 uur per dag in bedrijf. Last van slapeloosheid? Sydney never sleeps!

Op zaterdag heb ik mijn oud-huisgenootjes van de boederij weer ontmoet. Sonja en Karina, die nu toevallig ook in Sydney zijn en Raul, die hier nu woont en werkt. Het was ontzettend leuk om ze weer te zien, maar opeens viel me het verschil van werelden op waarin ik nu verkeer. Nog geen twee weken geleden bevond ik me tussen de backpackers, zoals Sonja en Karina, die het komende jaar van plan zijn in hun auto te gaan leven, zonder geld of bezittingen maar wel het beste uit het leven halen. Nu zit ik plotseling tussen mensen als Isa, die slaapt met haar laptop onder haar kussen en een credit card heeft met oneindig limiet (althans, dat hoop ik voor haar...)
Geen idee wat me nu precies beter bevalt, voor nu ga ik gewoon lekker studeren en hopelijk een hele hoop nieuwe dingen leren en natuurlijk genieten, heel veel genieten van mijn nieuwe leven als Australische student!

Cheers,
Emmeline