Schlagermuziek, verbrande vingers & rode hoofden.

Hehe, jullie hebben er natuurlijk met smart op zitten wachten, daar is 'ie dan!
de afgelopen maand is een drukke boel geweest. En uiteraard zal ik jullie
van alles op de hoogte stellen!

Mijn schoolweken zijn tot nu toe vlekkeloos verlopen. Elke week hebben we
een ander onderwerp en speciale focus punten, zoals ''Learning for life'',
''In the money'', ''How you come across'' ''Mind, body and spirit'' etc.
Zoals je kan lezen zijn het allemaal vrij spirituele onderwerpen die nogal
wat filosofische levensvragen met zich meebrengen. Elke ochtend zitten wij
dan ook als een stelletje oude mannetjes wijsgierig te redeneren over het
leven. In het begin was dat best lastig, zo even je mening in een paar dure
engelse woorden verpakken. Maar na vijf weken school heb ik het Engels
aardig goed onder de knie gekregen en ben ik nu in staat om een Engelsman
uit te leggen wat mijn mening is over de Renaissance kunst in Engeland.
De focus ligt vooral heel erg op de grammatica en de woordenschat en omdat ik in de advanced klas zit, wordt er van me verwacht dat ik vloeiend engels kan spreken. In het begin was dat soms best lastig, om iets heel ingewikkelds uit te leggen in een andere taal, zodat anderen het begrijpen. Maar nu is het meer gewoon geworden, ik spreek hier eigenlijk 90% van de tijd engels. Wel heb ik ondertussen een Nederlandse buurjongen gekregen, uit Groningen, waar ik regelmatig een praatje mee maak. Hij is erg aardig, er gaat niets boven Groningen, zal ik maar zeggen!

Elke nieuwe maandag word mijn klas aangevult met nieuwe studenten, waardoor
ik dus elke week nieuwe studiegenootjes heb. Heel leuk, die afwisseling.
Maar het is wel jammer dat je vaak elke week je klasgenootjes weer uit moet
zwaaien omdat ze weer weggaan. Op dit moment zit ik met een stuk of 8
personen in een klas, waar ik het allemaal goed mee kan vinden.
Dit is m'n laatste week en dan zitten mijn zes weken van ''studie'' er
alweer op, de tijd gaat zo hard hier!

Na de eerste week in Sydney heb ik besloten dat ik toch op zoek naar werk
wilde gaan, in eerste instantie twijfelde ik nog een beetje omdat m'n
aardbeienavontuur nog nauwelijks verleden tijd was. Maar ik realiseerde me
vooral na m'n weekje ''vakantie'' hoeveel leuke dingen ik toch wel niet zou
kunnen doen als ik nog wat meer geld zou kunnen sparen.
Van Dana (en bij deze de allerliefste tante, het moet even gezegd worden) had ik het adres gekregen van een oude vriend, die hier in Sydney een restaurant heeft. Dus op een
regenachtige zondagmiddag besloot
ik de stoute schoenen aan te trekken en op goed geluk naar het restaurant te
gaan. Pieter zelf was er niet, maar in het restaurant trof ik Kurt, de
bedrijfsmanager. Kurt is een typische Duitser, die 24/7 in een Lederhose
loopt (inclusief bretels, het enige dat nog ontbreekt is het groene
Bayernhoedje) en iets teveel vrouwelijke trekjes heeft (hij is homo, en heeft zo z'n buien, dan moet je uit de buurt blijven.. )
Kurt wist niet of hij werk voor me had, maar ik mocht de volgende dag wel
terugkomen voor een trail. Dat is gebruikelijk hier, een paar uur onbetaald
werken waarna aan het eind van de avond wordt besloten of je mag blijven, ja
of niet..
De volgende dag was ik ontzettend zenuwachtig, omdat ik echt niet wist wat
me te wachten stond en hoe streng de eisen zouden zijn. Wel ging ik vol
goede moed op weg, omdat ik wist dat dit het begin kon zijn van een nieuw
avontuur.
Eenmaal aangekomen was Kurt zo lief om twee minuten van z'n tijd te nemen om
me alles uit te leggen: niets dus. Hij wees drie keer vaag met z'n vingers
waar alles stond en zei toen doodleuk dat ik aan de slag kon gaan. Uuuh..
Daar stond ik dan, in een buitenwijk van Sydney, in een restaurant met de
tegenovergestelde gewoontes en gebruiken als in Nederland, met nul komma nul
idee van wat ik aan het doen was maar wel met een hele goede motivatie.
Blijkbaar was dat genoeg, want aan het eind van de avond vond hij toch wel
dat ik in het weekend terug mocht komen.
Jeeeh, ik had een baan!

Het restaurant, Una's, is gelegen in een buitenwijk van Sydney met een
continentale keuken. De specialiteit van het huis is schnitzel, met tomaten-
of champignonsaus. Uiteraard kan naast de schnitzel ook de braatworst niet
ontbreken en is ook de appelstrudel van de partij, en om het feestje
helemaal compleet te maken hebben ze al het bier dat in Duitsland gebrouwen
wordt, naar Australie verscheept. Tot over maat van ramp speelt drie keer
per avond, elke dag opnieuw, Kurt's lievelingscd in de cd-speler: Duitse
schlagermuziek.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb echt niets tegen Duitsland, maar het kan
ook teveel van het goede zijn..
Als nieuwe aanwinst voor het bedrijf had ik mezelf vooral de eerste weken
natuurlijk flink te bewijzen, en ondanks dat ik nog steeds geen idee had van
hoe alles nou werkte heb ik wel erg m'n best gedaan.
Una's is een ontzettend goed lopende tent en erg bekend onder de locals,
vooral in het weekend kan het er razend druk zijn. Dan is boven het
restaurant de bar open, waar mensen moeten wachten op hun tafel.
De helft van de tijd ren ik dus als een gestoorde olifant met hondsdolheid
door de ruimte om iedereen van een hapje en een drankje te kunnen voorzien,
totdat ik aan het eind van de avond half dood en met een rood hoofd op een
stoel neerzak.
Op ''rustige'' avonden, dat wil zeggen als de bar boven gesloten is maar het
restaurant nog steeds bomvol zit, doe ik de bar. Ik maak de drankjes, was de
glazen, poleer bestek, maak de desserts en alles daartussen in.
Doordat praktisch alles op de menukaart uit de frituur komt, dan wel bereid
is met een klomp boter in een gloeiend hete pan, loop ik niets anders dan te
''hie, ha, hoo'en'' omdat de borden veel te heet zijn en ga ik aan het eind
van de avond met verbrande vingers naar huis.
Ook Kurt maakt me het er niet bepaald makkelijk op. Omdat de Australische
Horeca ongeveer het tegenovergestelde is van die in Nederland, deed ik in
het begin natuurlijk alles verkeerd wat maar mogelijk was, om vervolgens een enorme preek van
meneer te krijgen. Soms liep hij rood aan van frustratie (daar was ik
godzijdank niet de enige factor in) dat ik dacht dat hij elk moment kon gaan
exploderen. Telkens als ik de woorden ''Young lady...'' hoor, wist ik al hoe
laat het was.
Soms vraag ik me echt af wat er in z'n hoofd afspeelt, als hij m'n naam noemt en me vervolgens 30 seconden met holle ogen aanstaard, zonder verder iets te zeggen. Soms als ik iets tegen hem zeg, of hem vraag, doet hij net alsof hij het niet hoort om vervolgens met brede passen weg te banen.
Het is zijn manier van doen, en ergens kan ik er ook wel om lachen maar op sommige avonden word ik compleet gestoord van hem. Dat is wederzijds geloof ik, maar ik weet ook dat hij me aan het eind van de avond een (welverdiend, al zeg ik het zelf) schouderklopje zal geven.
Ik heb twee Nederlandse collega's: Jo en Juulz. Jo is hier zes jaar geleden als backpacker gekomen, en is nooit meer naar huis gegaan. Ze heeft op dit moment haar vingers gebroken door een lelijke val, waardoor ik volgende week haar diensten over ga nemen.
Juulz is ook Nederlands, maar heeft 16 jaar in Amerika gewoond en gaat volgende maand met haar vriendje naar Melbourne verhuizen. Ze is een grappig kind en we kunnen heerlijk met elkaar roddelen over andere collega's, de klanten en Kurt, in het Nederlands uiteraard..

Als ik s'avonds laat na een lange en vermoeiende dag thuiskom probeer ik zo
zachtjes mogelijk te doen zodat ik Isa niet wakker maak. Helaas gaat dat
niet altijd even goed aangezien we allebei soms niet altijd even veel zin
hebben om de kamer op te ruimen, blijft er soms nogal wat rondslingeren. Van
de week was ik iets te lang op werk blijven hangen en had ik net een biertje
teveel op, toen ik zo nuchter als mogelijk de trap op wilde strompelen en de
deur netjes achter me wilde sluiten. Helaas had ik niet gerekend op de
aanwezigheid van Isa's epilator onder m'n voeten en ging ik er dus lang en
breed opstaan. Het gevolg was een loeiende epilator die het nodig vond om
een akelig zoemgeluid te maken terwijl het de ruimte doorvloog en de meest
onmogelijke bewegingen maakte. Uiteraard is het onmogelijk om daar niet van
wakker te worden en zat Isa direct recht overeind in haar bed, zich
afvragend of het huis in brand stond. Oeps.
Voor de rest is ze een prima kamergenootje en kan ik het goed met haar
vinden. Het is bizar om te zien dat ze na vijf weken al zover vooruit is
gegaan dat ik nu een heel gesprek met haar kan voeren, zij het dat er geen
woord van klopt wat ze zegt. Maar hee, ik kan haar begrijpen en ik vind het
echt heel knap dat ze de taal zo snel oppakt.
Ons gemiddelde gesprek verloopt ongeveer zo:

Ik: ''Hi how are you?''
Zij: ''Yes! And you?''
Ik: ''I'm fine, thanks''
Zij: ''You work last night?''
Ik: ''Yes I did, I came home very late''
Zij: ''I don't hear you come home, I sleep''
Ik: ''Good, I tried to be as quiet as I could''
Zij: ''Yes. You go out Friday?''
Ik: ''You mean last Friday or the next Friday?''
Zij: ''What is last? Now Friday, five days now''
Ik: ''Oh yes I will, but I have to work first. I'll join you guys later''
Zij: ''Yes. You call me, I come and say where are we''
Ik: ''Ok, great!''
Zij: ''I have hungry now, I eat and than watch movie''
Ik: ''Ok enjoy and have fun. I am going to work''
Zij: ''Ok, work nice, I see you in room tonight, Ciao!''

Ik ga nu vijf dagen per week naar school en daarnaast werk ik 5 tot 6 dagen per week. Tussendoor ga ik ook nog uit en doe ik zoveel mogelijk leuke dingen. Je kunt je dus wel voorstellen dat dat echt ontzettend vermoeiend is, waardoor ik de heerlijkheid van middagdutjes weer in het leven heb geroepen. Ik moet ook wel, omdat ik op het moment verre van genoeg slaap krijg en dan niet geconcentreerd kan werken en je me halverwege de avond op kan vegen. Na school race ik dus als een idioot naar huis om nog snel even een uurtje op bed te liggen, daarna ga ik naar werk en kom in het midden van de nacht weer thuis.
Dat is eigenlijk alles wat ik doe op een dag.
Ik heb dan ook nauwelijks tijd om Sydney te verkennen. Wel heb ik op
een vrije middag een stadswandeling gemaakt naar Circular Quay, een wijk in
het puntje van Sydney, waar ik een glimp van het Opera House heb kunnen
opvangen. Heel bijzonder om het ding altijd op tv te hebben gezien, en er nu
in real-life naar te kunnen staren! Toch zou ik er ook nog wel even graag binnen willen kijken, ik ben echt nieuwsgierig!
Verder heb ik twee weken geleden een unlimitid pass aangevraagd, waarmee ik tot en met juni in vier toeristenattracties kan: het Aquarium, Wildlife
World, Sydney Tower en een of ander pretpark waar ik de naam niet van weet.
Samen met Herve, een jongen uit Frankrijk, met net iets teveel vrouwelijke trekjes, waar ik het goed mee kan vinden, ben ik nog diezelfde dag twee
attracties gaan bezoeken: Het Aquarium, de naam zegt het al: het is een
grote vissenkom. En Wildlife World, de dierentuin.
In het aquarium hebben we naar alle bijzondere vissen zitten staren en
konden we zelfs een levensechte haai bewonderen. In de dierentuin hebben we naar de koala's gezwaaid en levensechte kangaroo's bezichtigd.
Maar het grootste gedeelte van de tijd hebben we in de slappe lach gelegen.
We waren nog geen vijf minuten binnen om we kwamen de nephaai tegen, gewoon een doodnormaal standbeeld in het midden van de ruimte. Althands, dat dacht
ik, toen het beest opeens begon te bewegen en rare geluiden begon te maken.
Omdat ik er ongeveer drie centimeter vanaf stond en er totaal niet op
gerekent had, schrok ik me wezeloos waardoor Herve een ontzettende
lachaanval kreeg. Dat is zijn hoofdbezigheid van de dag: mij uitlachen.
Volgens hem was ik een enorme schijtluis, omdat zelfs de kleuters niet bang waren voor het beest, maar ik wel. Fair enough.
Drie lachbuien later kwamen we bij de kadoshop aan om onze foto te bekijken,
die ze aan het begin van ons genomen hadden. Omdat we de foto heel leuk
vonden, maar de prijs natuurlijk veel te duur, besloten we om stiekem een
foto van de foto te maken. Helaas ging onze stiekemheid niet helemaal onopgemerkt, waardoor we binnen no-time gesnapt werden en we eerder
dringend dan vriendelijk werden verzocht het gebouw te verlaten. Nog een
keer oeps.

Vorige week ben ik met Chihiro naar de nieuwe Harry Potter film geweest. Chihiro komt uit Japan, ze is twintig en heeft een ''break'' van haar universiteit genomen om hier in Australie engels te leren. Ze is een heel schattig, klein meisje met enorme spleetogen en ze is ontzettend lief. We wilden heel graag naar het Imax Theatre, deze ligt in de haven van Sydney en heeft naar zeggen ''het grootste scherm ter wereld''. Nou kan ik me daar wel iets bij voorstellen, omdat we ongeveer opgeslurpt werden in de film, het scherm was zo wijd dat ik bijna achterste voren moest draaien om het hele beeld te kunnen zien. Helaas zijn de stoelen iets minder comfortabel, die voelen aan als een houten plank met spijkers erin.
De film zelf was natuurlijk ook heel leuk, maar dat zullen jullie zelf natuurlijk ook wel weten!

Morgen is alweer mijn laatste schooldag! Ik vind het echt heel jammer want ik heb het de afgelopen weken ontzettend naar m'n zin gehad. Maar ik kijk ook uit naar volgende week, vanaf dan ga ik een tijdje full-time werken.
Hopelijk heb ik dan iets meer tijd voor mezelf en kan ik Sydney wat meer gaan verkennen.

Elke nieuwe fase is hier een nieuw avontuur, een nieuwe belevenis en een nieuwe uitdaging.
Dus laat het nieuwe avontuur beginnen!

Heel veel liefs,
Emmeline

P.s. ik waardeer het ontzettend dat jullie mijn avonturen zo op de voet volgen en geniet heel erg van jullie reacties. Thnx!