Het regent, het regent, de pannetjes worden nat!

G'day vanuit een regenachtig Australie,

Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat nu in een koud en nat Winssen op de bank zit, terwijl ik dit typ. Want oh oh, wat is het nat!

Ondanks de druilerige regen nu, (die vast meegenomen is vanuit Nederland, geen twijfel over mogelijk!) heb ik de afgelopen weken ontzettend mooi weer gehad.
Vorige maand stond December voor de deur, dezelfde die ik ken uit Nederland, die je s'ochtends vroeg op weg naar school van je fiets afsleurt, die je ondanks je vijf truien, drie dekens en een oververhitte verwarming laat rillen van de kou, die het je onmogelijk maakt als je buiten op de bus staat te wachten (die je natuurlijk net gemist hebt) en je tenen aan de grond vastvriest.
Toch voelde deze December iets anders aan dit jaar.
Terwijl ik in m'n zomerjurkje en op slippertjes over de boulevard kon huppelen, genoot ik in volle teugen van de hete zon en werd s'ochtends zonnebrand creme smeren een dagelijks ritueel.
Het was dat de kerstboom (met kangaroo kerstballen erin hahaha!) in de haven me vertelde dat het toch echt bijna kerst moest zijn, maar anders had ik het niet geloofd..

Ondanks dat ik niet meer naar school ging en alleen nog maar full-time werkte, heb ik aardig wat schoolfeestjes afgelopen en enorm genoten van mijn kamer in het studentenhuis. Al kon je af en toe de muziek vanaf het huis van drie blokken verder horen, deed je nooit een oog dicht en was het elke dag op nieuw een verrassing wat je nu weer thuis zou aantreffen, een feestje was het wel!

Eind december was het dan zo ver: mama en papa beer hadden dan toch maar besloten om hun kroost op te komen zoeken, ook al moesten ze daar de hele wereld voor over reizen. Toch was het wel bijzonder om elkaar aan deze kant van de evenaar weer te ontmoeten en weer gezellig bij te kletsen.

Kerst hebben we dit jaar redelijk overgeslagen, maar voor oud en nieuw hebben we flink uitgepakt.
Na een halve avond in de kroeg te hebben gehangen, hebben we het vuurwerk van 9 uur aan de andere kant van Sydney kunnen bezichtigen, vanaf de Harbour Bridge. Dat was zo ontzettend gaaf!
Daarna zijn we terug gegaan naar de binnenstad, waar we om 12 uur het grote vuurwerk vanaf Darling Harbour hebben gezien. Heel vreemd, om opeens live te kunnen meemaken wat je al die jaren op tv hebt gezien.
Daarna zijn we vrij snel naar huis gegaan, we waren moe en ik moest de volgende ochtend weer heel vroeg werken.

Na een spectaculair oud en nieuw te hebben gevierd, konden we die maandag eindelijk op weg met onze ''wicked'' camper, die we voor twee weken hadden gehuurd.
Volgens de beschrijving werd ons een vijfpersoons, fully equiped busje beloofd, compleet met een voortent erbij zodat we genoeg ruimte zouden hebben.
Maar de afhaalplaats van de bus bleek een grote chaos te zijn (ik was zelf aan het werk, maar ik kan me er een aardige voorstelling van maken) en een grote hippie-zooi waar nog geen formulier in gevonden kon worden. Niet zo gek dan ook dat onze bus overboekt was en uit de rondslingerende zooi was al snel op te maken dat je hier genoegen moest nemen met wat je kreeg, ookal was het dan totaal niet wat je had geboekt. Eigenlijk moest je uberhaupt blij zijn als je iets kreeg, want we zouden niet de eerste zijn geweest die die dag met lege handen naar huis zouden moeten gaan.
Nadat we uiteindelijk iets gekregen hadden, ookal was het dan niet wat we hadden besteld, waren we eigenlijk gewoon dolblij dat we iets hadden.
Maar met een blik in de bus te hebben geworpen begrepen we dat dit ongetwijfeld over een Chinese familie moest gaan, en dat wij hier met onze Eurepeaanse beenlengte never nooit in zouden passen.

Onze eerste reisbestemming waren de Blue Mountains, een ontzettende toeristische attractie (kwamen we later achter) twee uur rijden vanaf Sydney. Het is een nationaal park waar je prachtig kan wandelen en een dagje Blue Mountains is niet compleet zonder de Three Sisters bekeken te hebben. Dat zijn drie enorme bergrotsen die te bezichtigen zijn vanaf een groot uitkijkpunt waarvan je het hele dal kan bezichtigen. Het verhaal gaat dat de punten vroeger zussen waren en door hun vader, een tovenaar, in rotsen zijn veranderd nadat de zussen verliefd werden op drie mannen uit een nabijgelegen dorp. Omdat huwelijk verboden was (vraag me niet waarom, dat verteld wikipedia er dan weer niet bij!) ontstond er een strijd en werd de vader gedood, zodat niemand de zussen meer terug kon veranderen in mensen. Zo waren ze verdoemd altijd rotsen te blijven.
Als je in het park bent, en vanaf een afstand naar de bergen kijkt, kun je een blauwe gloed rond de bergen ontdekken. Vandaar de naam ''Blue'' Mountains.
Toen we na een vermoeiende dag in het plaatselijke dorpje op zoek wilde gaan naar een slaapplaats, bleek alles volgeboekt te zijn. Van camping tot motel - elk gaatje en hoekje in het park was bezet. Na een paar uur zoeken begon ik langzamerhand een Jozef-en-Maria-gevoel te krijgen (ja het was tenslotte net kerst geweest he - en het was koud, heel koud!) alleen hadden we geen ezel om op te rijden, maar een bus (bijna hetzelfde)
Ten einde raad hebben we maar de easy way out genomen en zijn we maar de pub in gedoken, we konden de beslissing nog wel eventjes voor ons uitschuiven en wie weet hoeveel geniale en briljante oplossingen we wel niet zouden kunnen bedenken onder invloed van een paar biertjes.
Helaas viel dat vies tegen en zat er uiteindelijk maar een ding op: met z'n vieren in de auto slapen.
Op een parkeerplaats hebben we ons zoveel mogelijk in de bosjes verstopt en als een blik sardientjes hebben we ons drie dubbel opgevouwen in de bus. Voor die 2cm breedte waar ik op lag heb ik nog best prima geslapen (ik was dan ook best wel oververmoeid van al dat werken van de afgelopen tijd) alleen een hele nacht met je benen in een knoop liggen is niet goed voor je, met een gigantische kramp tot gevolg.
Die eerste nacht beloofde natuurlijk wat te worden voor de rest van de vakantie, maar gelukkig is het tot nu toe aardig meegevallen (met de nadruk op meegevallen!)
Na een gebroken nacht hebben we onze wereldreis vervolgd richting Mittagong, een klein plaatsje dichtbij de Tasmanische Zee.
Daar in de buurt hebben we uiteindelijk ook nog een klein tentje op de kop kunnen tikken, zodat we niet de rest van de vakantie als een stel ophok-kippen in de bus hoefde te slapen.

Vanuit daar zijn we doorgereist naar Canberra - de hoofdstad van Australie. Al maanden vertellen mensen me dat Canberra werkelijkwaar de saaiste plek op aarde is en wat voor een gruwelijk raadsel het is dat de inwoners van Australie besloten hebben het om te dopen tot hoofdstad van het hele continent. Na een blik op de binnestad geworpen te hebben, begreep ik in een keer meer dan goed waar ze het over hadden. Canberra is een soort Winssen - maar dan een tikkeltje moderner. Voor de rest heb je nog een Parlement House (de belangrijkste uit Australie!) en een Bibliotheek, maar daar blijft het dan ook bij. Volgens mij houden de mensen in Winssen bij de Jumbo dezelfde praatjes als de mensen bij de Woolie's (Aussie supermarkt, duh!) in Canberra, maar dan in een andere taal. Na drie kwartier non-stop gapen van saaiheid hadden we het wel weer gezien, en besloten we de reis te vervolgen, die uiteindelijk uitkwam in de Snowy Mountains. Helaas was er weinig sneeuw te bekennen, maar de bergen waren prachtig en absoluut adembenemend. Zelfs de grootste natuur-hater zou zichzelf bekeren na een weekendje Snowy Mountains, want echt, het is breath-taking!
Na een geweldig weekend, zijn we doorgereden naar Melbourne, na Sydney de meest grote stad van Australie. Melbourne was leuk, maar niet spectaculair. Daarom besloten we onze reis na een dag alweer te vervolgen, het land is zo ontzettend groot en er is zoveel te zien, je kunt hier maanden, jaren in het landschap verdwalen en nog steeds elke nacht op een andere plek wakker worden, fascinerend!
Onze ''eindbestemming'' (we moesten natuurlijk nog wel helemaal terug) was de ''Great Ocean Road''. Dit is een 243 km lange weg, die zich uitstrekt langs de zuid-oost kust van Australie, in de provincie Victoria. Het is een ontzettend populaire toeristenattractie en ook wij konden daar natuurlijk niet aan ontkomen!
Eenmaal aangekomen zag het er allemaal heel veelbelovend uit en uiteindelijk zijn we beloond met een dag mooi weer, voor de rest hebben we de ocean road gezien als een pot nattigheid, want regenen deed het!

Het leuke van de reis tot zo ver was het avontuur: s'ochtends stap je in de auto zonder te weten waar je s'avonds uit zal komen. Je rijd een groot gedeelte van de dag en ziet de meest fantastische plekken, je stopt onderweg voor een kop koffie of om een heerlijke Chineese toerist uit te hangen, door zelf voor elke foto/prachtig uitzicht/bezienswaardigheid te gaan staan en breed met je armen te gaan zwaaien zodat je zeker weet dat je niet gemist zal worden. Aan het eind van de middag sla je je tentenkamp uit op een rustig plekje, het liefst ergens in de wilde natuur (favoriet van Arvin en mij!) waar je hier in Australie geen cent voor hoeft te betalen, maar waar je wel het meest fantastische uitzicht voor krijgt en zelfs een toilet-gebouwtje met wc-papier! Ja die douches moet je er dan zelf bij verzinnen, of je moet niet vies zijn van een bloedzuiger aan je been, een krokodil aan je teen of een kwal aan je bil, maar dan douche ik eerlijk gezegd wel een dagje minder..
Na een lange dag onderweg ging standaard aan het einde van de avond de wijnfles open, en nog een en nog een.. tot dat de voorraad op was en het tijd werd voor de heerlijke oploskoffie met gesmolten chocola mmhh..
Toch haal je op deze manier wel het beste uit Australie, en Australie het beste uit jou, want na een hele nacht van regen, met alles door en doorweekt, met een stank van drie natte honden in de auto en met gezichten die op onweer staan, is het een kunst om de lol van het kamperen te blijven inzien.
Na een paar dagen Great Ocean Road vol regen en nog meer regen, besloten we dat het misschien beter was als we voor een nachtje een hotel zouden boeken en het weer af zouden wachten, want met dit noodweer kamperen was echt geen doen meer.
We zijn uiteindelijk twee dagen gebleven, maar hebben nog wel de 12 apostelen (bekendste attractie van de ocean road, een verzameling rotsen aan de kustlijn van de weg) bezocht in de stromende regen. Nog een regenbui en ik zou bijna denken dat ik terug in Nederland was, al zijn de buien hier veel heftiger en tropischer, maar dit was natuurlijk niet waarvoor we naar Australie gingen!
Met de slechte weersverwachtingen in het vooruitzicht besloten we dat het verstandiger was om de Ocean Road achter ons te laten en het hopen dat het bovenin Victoria beter weer zou zijn, achteraf gezien hadden we geen betere keuze kunnen maken. Op onze weg terug naar boven begon de weg steeds grimmiger te worden en kwamen we plekken tegen die al compleet onder water stonden, gevolgd door punten waar complete bomen van de heuvels naar beneden waren gekomen en waar zelfs hele modderstromen naar beneden kwamen. Van de weg die de spectaculairste route van Australie zou moeten zijn, met haar prachtige uitzicht en geweldige kustroutes met zonovergoten uitzichten was niet meer over dan een grote modderstroom met heel veel regen. Spectaculair was het wel - maar eerder tegen het enge aan, op sommige plekken moesten we onze adem inhouden omdat we bang waren dat er een boom op onze auto zou kunnen vallen.
Net nadat we de weg verlaatte zagen we de politie aan de andere kant alle auto's tegenhouden en begrepen we dat ze hen adviseerde een andere route te kiezen, omdat de weg niet meer veilig was. Een half uur later hoorde we op de radio dat ze de Ocean Road voor een groot deel voor het verkeer hadden afgesloten omdat het te gevaarlijk was. Als we een uur later vertrokken waren, hadden we vastgezeten voor weet-ik-veel-hoelang.
Van hieruit zijn we doorgegaan naar Dandadong - het meest vreselijke stadje van Victoria dat - hoe kan het ook anders, het meest vreselijke motel van de provincie heeft. Toen we aankwamen was de politie al bezig hun onderzoek te runnen en al snel begrepen we dat dit de plek was waar de lagere klasse van Australie hun vakantie doorbrengt. Ondanks dat het er redelijk creepy was, hebben we er verder goed geslapen en besloten we dat we best wel weer konden gaan kamperen aangezien het weer flink opgeklaard was.
Na een dag Phillip Island (het Australische Ameland) hebben we ons tentenkamp weer uitgestreken op een plek waarvan ik de naam niet meer kan herinneren (teveel gedaan, teveel gezien, het duizelt namen in m'n hoofd) en waar we natuurlijk ongetwijfeld een hele nacht vol regen hebben gehad. Nou is die regen op zich nog niet zo'n punt, als je lekker warm en droog zit, maar in z'n tentje van de K-mart (de Australische Zeeman) moet je wel als een stokstaartje in je bed liggen, anders ben je de pineut. Een ledemaat tegen het tentdoek aan (ze doen hier niet aan buitententen, ja of binnententen, het is maar net hoe je het bekijkt dat vinden ze onzin met deze warmte) en je zwemt de rest van de avond in een regenplas. Helaas voor ons was de maat van de tent weer op Chinezen afgesteld, waardoor we ons niet durfde te verroeren omdat je anders midden in de nacht wakker werd met een doorweekt hoofd.
Gelukkig zijn we na deze twee weken in de bush-bush kamperen flinke die-hards geworden en krijgt zelfs een flinke regenbui ons er niet onder.
Al moet ik wel eerlijk toegeven dat we ons toch weer hebben laten verleiden voor een dak boven ons hoofd, al hebben we op dit moment het meest geweldige huisje wat je je maar kan voorstellen. Waarvan ik de keuken absoluut en zeker richting Nederland laat verslepen zodat ik het in m'n eigen huis kan laten installeren, want oh oh wat is die snoezig!

Morgen gaan we weer op weg richting het grote avontuur, zonder een idee te hebben waar we dan weer zullen uitkomen.
En uiteraard is maandag de grote dag: drie hoera'tjes voor mij en mijn negentiende levensjaar!
Als een klein kind dat al weken zit te gillen om haar speciale dag mag ik uitkiezen waar we die middag zullen uitkomen, al maakt het me eigenlijk niks uit. Een mooie zonsondergang, een prachtig uitzicht en een goede fles wijn en ik ben tevreden, je verjaardag vieren in een prachtig land met, ondanks de regen, heerlijke temperaturen is natuurlijk heel bijzonder!

Jullie hebben allemaal ongetwijfeld op het nieuws gehoord dat Australie langzamerhand in een crisis dreigt te raken met de overstromingen van de afgelopen dagen. Daar in Nederland klinkt dat allemaal heel ver weg natuurlijk, alleen voor mij helaas wat minder.
Nu Queensland (ligt aan de oost-kust van Australie) in een rampgebied is uitgeroepen, met een waterpeil van 5.2 meter en 15 doden tot gevolg - beginnen nu ook in Victoria ( de buurstaat van waar ik zit) overstromingen plaats te vinden.
Hier in Australie is het de natste zomer in 70 jaar en na een enorme periode van droogte (zo'n 7 jaar) komen deze extreme weertoestanden heel onverwachts.
Sydney (New South Wales) ligt tussen de overstromingsgebieden in, en heeft er gelukkig nog geen last van wateroverlast, de vraag is alleen voor hoe la.
ng en langzamerhand begin ik wel een beetje de kriebels te krijgen.
Nou kom ik natuurlijk wel uit een koud en nat Nederland waar het altijd regent, maar dit is wel echt even iets anders. Een regenbui in Nederland staat hier ongeveer gelijk aan een miezerbui'tje, aangezien de regens hier tropisch en warm zijn.
Hopelijk zal het allemaal wel meevallen en zal Australie snel weer zijn wat het al die tijd geweest is: een uitgedroogde zandvlakte.

Nog een paar dagen en dan gaan paps en mams weer op het vliegtuig naar huis, pakt Arvin zijn spullen om naar Nieuw-Zeeland te vertrekken, moet ik iedereen uitzwaaien en ga ik weer aan het werk in Sydney. Ook moet ik op zoek naar een nieuwe kamer en moet ik zo langzamerhand m'n plan gaan uitstippelen voor de komende weken.

Een hoop te doen dus!
Jullie horen van me,

Liefs!