Aussie Aussie Aussie, Oi Oi Oi!

Ha vrienden,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn trouwe lezers (ja toch?) op de hoogte heb gesteld van mijn nieuwe situatie.
En nee, ik heb de afgelopen weken niet in een kartonnen doos geslapen, godzijdank.
Na een ietwat penibel afscheid en de rest van de familie op vliegtuigen naar verschillende werelddelen was gestapt, (Nieuw-Zeeland en Nederland ligt natuurlijk niet helemaal naast elkaar)
heb ik het weekend in een hostel (volgens hostelworld.com de beste van Sydney) doorgebracht.
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik, als ervaren reiziger (ik hou het op reiziger ipv backpacker, want zoveel heb ik nou ook nog niet van Australie gezien) heel veel slechter ben tegengekomen dat dit, en dat ze terecht een pluim verdienen. Maar ik moet ze ook nageven dat ze een uitstekende airconditioning hebben, en dat was geen compliment.
Mijn kamer was een vierkant hok zonder ramen, waar ik al lichtelijk claustrofobisch in werd, en nadat ik vijf minuten later helemaal geinstalleerd was vond ik het er toch wel opmerkelijk koel. Toch maar even voor de zekerheid bij de receptie om een extra deken gevraagd.
Nou, ik zal je wat vertellen: een laken, 2 dekens, drie truien, een legging en een pyjama broek (ja echt, ik overdrijf niet, ik ben er die nacht drie keer uitgeweest om wanhopig naar meer kledingstukken te zoeken) waren niet genoeg om me die nacht warm te houden. Ik voelde me net een dood dier dat werd bewaard in een koelcel, bbbrr!
Na drie nachten hield ik het niet meer uit en heb ik een ander hostel geboekt, daar heb ik gelukkig niets negatiefs over te melden behalve het feit dat ze geen actueel boekingssysteem bijhouden, waardoor mijn boeking overboekt was.
Stond ik dan, om 9 uur s'ochtends met een niet=begrijpende Italiaan voor me, die echt niet van plan was om me binnen te laten. Lichtelijk in paniek probeerde ik hem met 20 kg bagage op m'n rug duidelijk te maken dat ik over 20 minuten op m'n werk moest zijn en dus heel snel ergens m'n spullen kwijt moest. Uiteindelijk kreeg ik hem zoveel om een ander hostel voor me te boeken, drie blokken verderop, waar ik met pijnlijke schouders aan kwam.
Met al dat gezeul en gesjauw werd me een ding duidelijk: ik moest zo snel mogelijk m'n eigen plekje vinden!
Diezelfde middag ben ik dan ook nog het internet af gaan speuren op zoek naar iets geschikts om de laatste weken in door te brengen.
Toen ik twee uur later een top drie had gemaakt van appartementen die ik heel leuk vond en de telefoonnummers had verzameld, begon het belrondje. Gelukkig voor mij was dat een klein rondje, want bij mijn favoriete nummer 1 mocht ik diezelfde avond nog langskomen voor een bezichtiging.
De flat is gelokaliseerd in een van de drukste winkelstraten van Sydney, ligt 5 minuten van het centraal station af, 1 minuut van de hoofdstraat, en de supermarkt ligt er pal onder. Het gebouw heeft een eigen security, zwembad, een spa en een gymzaal. Er wonen totaal 8 mensen in een drie kamer appartement, 4 jongens en 4 meisjes, ja dat is veel. Maar hier in Sydney is het praktisch onmogelijk om je eigen kamer te vinden, als je je niet compleet blauw wilt betalen. De huurmarkt hier is chaos, met alle backpackers en studenten die dodelijk graag hier willen komen wonen en de huurbazen maken daar gretig gebruik van.
Maar met alle faciliteiten eromheen en een gunstige huurprijs, verbaasd het jullie vast niet dat ik het heb genomen.
Helaas kon ik er pas die zaterdag intrekken en moest ik nog 5 dagen in hostels verblijven, alleen de laatste nacht heb ik bij Floris op de bank geslapen (waar z'n huisgenootje overigens niet zo blij mee was, aangezien hij altijd op de bank slaapt. Hij wilde zelfs zo graag op de bank slapen dat hij aanbood dat ik in z'n bed mocht gaan liggen. Maar aangezien dat gewoon een matras op de grond was, zag ik er de meerwaarde niet van in)
Ondertussen zijn we een aantal weken verder en ben ik helemaal gesetteld in m'n nieuwe stulpje.
Mijn huisgenootjes (italiaans, engels, turks, indiaans) zijn erg aardig en af en toe gaan we samen uit of naar de film. Iedereen werkt of studeert waardoor we doordeweeks ook een beetje langs elkaar heen leven, maar het is wel fijn om soms een beetje rust te hebben.

Een tijdje geleden was hier koninginnedag aan de gang, maar dan op z'n Australisch. Het heet hier, hoe verrassend, Australia Day.
Het komt er op neer dat elke Australier, met ook maar een beetje liefde voor zijn vaderland, zich hijst in een outfit met daarop de Australische vlag gedrukt, z'n hoofd besminkt met diezelfde kleuren en de hele dag door bier drinkt, door de straten walst en feestviert. Eigenlijk dus bijna hetzelfde als we hier doen, er is alleen een verschil: ze roepen hier de hele dag door het lijflied "Aussie Aussie Aussie, Oi Oi Oi!''
Ook leuk dat het met het uur en, dus een stijgend alcohol-primilage, valser gaat klinken haha (ja ik had een dubbele dienst op werk, dus ik kon het circus de hele dag door aanschouwen)
Naderhand ben ik met collega's nog de stad ingeweest, voor een paar drankjes en om even een sfeer te proeven van de feestbende, om uiteindelijk bij ochtendgloren thuis te komen.

Dat is eigenlijk wat ik op dit moment voornamelijk doe: werken, afspreken met vrienden, genieten van het mooie weer en van het stadse leven. Heerlijk!

Op m'n werk gaat het nog steeds z'n gangetje. Una's is ondertussen een onmisbaar deel van m'n leven hier geworden, waar ik meer tijd besteed dan thuis. Soms heb ik een dubbele dienst, waardoor ik er van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat te vinden ben en in m'n pauze boven in het kantoor op de bank ga liggen om uit te puffen.
Uit eten gaan bij Una's is geen fancy dining, noem het eerder speed-dining. Op een doodgewone avond ben ik bezig om mensen zo snel mogelijk van dienst te zijn, want het woord ''wachten'' komt niet voor in het Australische vocabulair. Daarna dump ik een bord met eten voor ze neer en probeer ze tafel daarna zo snel mogelijk weer af te ruimen voor ze zelf aan de gang gaan met hun opstapelkunsten en probeer ze vervolgens een dessert aan de smeren om vervolgens in alle haast de rekening aan tafel af te leveren. Dit alles in een recordtempo tijd, en dan was het nog maar een doodnormale avond. Op een drukke avond staat er een rij van 10 man buiten te wachten om naar binnen te kunnen, en is de bar boven het restaurant volgeladen met nog meer gasten, wachtend op de eerst vrijkomende tafel.
Dat is vaak stress ten top en op sommige avonden kan ik mezelf door al het kabaal om me heen niet meer horen nadenken, maar aan het einde van de avond voelt het altijd weer als overwinning die ik met trots heb volbracht.
Na al deze maanden hebben Kurt, m’n manager, en ik een, ietwat vreemde, vriendschap weten op te bouwen. Onder werktijd laat hij me zoveel mogelijk met rust, hij weet nu dat ik alles zelf kan doen en weet hoe het werkt, waardoor hij zich nergens meer mee bemoeit. Hij geeft me de vrijheid om het op mijn manier te kunnen doen, dat is erg fijn. Af en toe komt hij langsgehuppelt om te melden wat voor een leuke mannen er zich wel niet in het restaurant bevinden, om dan vervolgens een heel verhaal te beginnen over hun biceps en triceps.
In het weekend neemt hij me vaak mee naar zijn favoriete clubs, om me vervolgens met cocktails onder te dompelen.
Ik zou nou niet willen zeggen dat ik helemaal thuis ben in de gayscene, maar langzamerhand weet ik er aardig wat vanaf haha.
Iemand heeft me ooit verteld dat Sydney het Walhalla is van de gaywereld, toentertijd vond ik dat moeilijk te geloven. Nu weet ik dat hij echt geen grapje maakte, ik kom hier dagelijks meer gay – dan straight tegen (en daarvoor hoef ik niet naar een gayclub haha!)
Hoe dan ook, ondanks dat ik het met Kurt goed kan vinden, is de werksfeer in Una’s op sommige dagen niet te houden.
Nu ik hier als een van de langste werk (van de backpackers) begin ik ook steeds meer weet te krijgen van de problemen die binnen het bedrijf spelen.
Geen zorgen, ik zal jullie er verder niet mee lastig vallen , maar de vijandige sfeer maakt het op sommige dagen echt onmogelijk om in te werken.

Dat brengt me dan ook meteen bij het volgende punt: hoe nu verder?
Op dit moment weet ik dat eigenlijk ook nog niet zo goed, ik bedoel: als je in een land zit dat zo groot is als Europa is het verdomd moeilijk om te kiezen naar je nou naartoe zal gaan.
Phoe, wat heb ik het zwaar.
Maar geen zorgen, jullie horen snel meer.

Ik laat jullie nog even in spanning!
Cheers,
Emmeline