We hoeven zelfs de Hema niet meer te missen

Het is hier fantastisch! Zo. Ik dacht ik val met de deur in huis. Naar Berlijn verhuizen was een impulsieve beslissing en een wilde gok, die voor ons gevoel per toeval goed heeft uitgepakt en waarschijnlijk later terugkijkend, als we oud en gerimpeld weggestopt in het bejaardentehuis zitten en samen herinneringen ophalen aan vroeger, tot een van de beste beslissingen uit ons leven zal behoren. Berlijn heeft vele gezichten en kent vele sferen. In de ruime en groene parken in de stad vind je veel jonge gezinnen, verliefde stelletjes en overenthousiaste honden. In de binnenstad krioelt het van de toeristen, locals, expats, studenten en doorgedraaide gekkies. Een beschrijving die over elke grote metropool zou kunnen gaan, maar toch voelt de sfeer hier anders aan. Vrijer. Ruimdenkender. Respectvoller. Leven en laten leven is een toepasselijk gezegde voor Berlijn. Het maakt niet uit of je hier als man in een roze legging met paars geverfd haar en op stiletto hakken over straat loopt, iedereen laat je lekker je ding doen. Een gegeven dat ik soms mis in het midden van alle Nederlandse bemoeizucht.

Ook de Duitse bourgondische levensstijl kan ik erg waarderen. Die uit zich vooral in overvolle terrassen, grote pullen bier en enorme porties lekker eten (ik moet oppassen dat ik niet ga veranderen in een dikke Duits moeke tijdens mijn verblijf hier). Dat Duitsers vinden dat het leven gevierd moet worden blijkt ook uit de feestdagen, die hier uitbundig worden gevierd. Dag van de Arbeid is hier een enorm spektakel (in Nederland is dit niet eens een officiële vrije dag) waarbij hele carnavals wagens vol dansende mensen en confetti worden uitgerukt, alle soorten eetkramen hun lekkernijen op straat verkopen en de bierfusten niet aan te slepen zijn. Tijdens ‘Carnaval der Kulturen’ (drie weken na Dag van de Arbeid) wordt met trots culturele diversiteit en wederzijds respect tussen culturen gevierd en wordt het hele circus even doodleuk overgedaan, maar dan drie keer zo uitbundig. Vier dagen lang. Grappig om het hele gebeuren mee te maken en leuk om de festiviteiten van onze oosterburen te leren kennen.

Vorig jaar las ik op vakantie in Kroatië een boek over Nederlandse expats in het buitenland. Het boek heette ‘’Ik mis alleen de Hema’’ en ging, je raadt het al, over het feit dat Nederlandse expats in het buitenland alleen de Hema missen. Mijn ‘expathart’ (als stagiaire sta je economisch gezien onderaan in rang en doe je voor spek en bonen mee) ging sneller kloppen toen het eerste Hema filiaal in Berlijn opende. Dat is grappig want ik ben eigenlijk allesbehalve vaderlandslievend ingesteld. Als het Nederlands elftal er al ooit in slaagt op zich te kwalificeren, vier ik het hele zooitje mee voor de gezelligheid. Het zal me worst wezen of Nederland wint of niet. Ik vind de Nederlandse keuken om te huilen en schaam me echt een beetje als iemand van Italiaanse komaf me hier vraagt om het lekkerste Nederlandse gerecht te noemen. Pannenkoeken met stroop? Kom op zeg.

Maar als je naar het buitenland verhuisd worden je Nederlandse roots opeens een stuk belangrijker en voel je je vanaf het eerste begin verbonden met elke Nederlander die je tegenkomt. Het schept een band en je thuisland doet er opeens veel meer toe dan het in Nederland voor je gevoel ooit heeft gedaan. Dat merk ik ook bij de Nederlandse gemeenschap hier – de helft daarvan stond afgelopen weken op z’n kop wegens de opening van de Hema in Berlijn. Ik betrap mezelf erop dat ik het stiekem ook een fijn idee vind dat er een ministukje Nederland richting Berlijn is verhuisd. Ik bedoel, hoeveel Nederlandser dan de Hema kun je het krijgen? Op Facebook barsten de discussie los of de Duitse Hema ook Hema rookworsten zou gaan verkopen (zelfs ik met mijn grotendeels plantaardige dieet ben hier nieuwsgierig naar). En zou de Hema tompoes dan ook tot het assortiment behoren? En de zakdoekjes met tompoes opdruk, waren die er dan ook? En dan hebben we het nog niet eens over het Hema ontbijt gehad, zou dat ook tot de mogelijkheden behoren? Prangende levensvragen waar de gemiddelde Nederlandse expat in Berlijn zich deze dagen mee bezig houdt.

Ook in Berlijn heeft de zomer zich vroeg aangediend want het is hier sinds we er wonen, op een aantal plensbuien na, alleen maar mooi weer geweest. De temperatuur ligt hier de laatste weken bijna constant tussen de 25 en 30 graden. Deze regio van Duitsland heeft een ander klimaat dan Nederland wat zorgt voor warme zomers en (extreem) koude winters. Maar zelfs voor een landklimaat schijnt het uitzonderlijk warm te zijn, vorige zomer in Berlijn was om te huilen heb ik me laten vertellen, dus ik prijs mezelf gelukkig en hoop dat het warme weer nog de hele zomer zal aanhouden. De warme lome zomerdagen spendeer ik al lezend in een van de vele parken die Berlijn rijk is, ik ben vaak te vinden in de openluchtbioscoop in het park achter ons huis die elke avond (als het donder is) een film vertoont op een megascherm. Het is hier (nog) normaal om je eigen drankjes en eten mee te nemen naar de bioscoop, wat het erg betaalbaar maakt. Na een warme stagedag plons ik regelmatig met collega Sophie in een openluchtzwembad. Mijn favoriet is het zwembad dat aangelegd is in de Spee (een zwembad in een rivier, ja echt) en je prachtig uitzicht geeft over Berlijn. Sophie is mijn directe collega op stage en komt uit Schotland, we kunnen het goed samen vinden en brengen na werktijd veel tijd samen door. Ik had van tevoren mijn twijfels of het wel ging klikken (35 uur per week op elkaars lip zitten kan ook helemaal verkeerd uitpakken) maar tegen mijn verwachting in heb ik in Sophie een maatje gevonden waarmee ik lezingen bezoek, naar de bios ga of bier mee ga drinken op een terras.

Omdat ook in Berlijn zo nu en dan de werksleur zich aandient gingen Alexandra en ik er een weekend tussenuit. We namen voor €20 de Flixbus (een budgetbusmaatschappij) en stonden drie uur later op het centraal station van Hamburg. We verbleven in een hostel en lieten ons rondleiden door een Duitse vriendin van Alexandra die in Hamburg woont. Het was een heerlijk zonnig weekend dat we spendeerden met veel lekker eten en zittend op straat met biertjes van de avondwinkel.

Ook met Alexandra gaat het goed en ook zij heeft het hier enorm naar haar zin. We doen ieder veel ons eigen ding, maar genieten ook van samen tijd doorbrengen. Ons leven hier voelt als een droom. Het is een bubbel die, zoals elke droom, ooit uit elkaar zal spatten. Maar voor nu genieten we van het moois dat Berlijn te bieden heeft. Toegegeven, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Mijn off-days voelen hier vaak moeilijker en zwaarder aan dan in Nederland, juist ómdat je in een ander land woont waar alles anders werkt en je de taal niet (vloeiend) spreekt. Maar het hoort er nou eenmaal bij en zolang de nadelen niet opwegen tegen de voordelen heb je niets om over te klagen, vind ik. Gelukkig hebben we ondertussen één zorg minder, want we hoeven zelfs de Hema niet meer te missen.

(Foto's volgen nog)