Selfies nemen met de Imam

Alexandra en ik vieren dit weekend ons ‘’zes-maanden-samenwonen-jubileum’’ (mijn god, wat is het hard gegaan!) en dat lijkt me een mooi moment om weer een verslag online te gooien. Als je eenmaal het besluit hebt genomen om te gaan bloggen denk je ambitieus dat je wel minimaal twee keer per maand een verslag online kan plaatsen, maar de realiteit is dat er vaak drie volle maanden voorbijvliegen zonder dat er een woord op papier is gekomen terwijl je druk bezig bent met het leven uitvinden in je nieuwe heimat. Ongelofelijk dat ik mijn laatste blog drie maanden geleden geschreven, hoewel er mega veel gebeurd is in de tussentijd voelt het alsof deze zomer in rap tempo door mijn vingers is geglipt. Een korte terugblik.

Ik heb mijn stage met goed gevolg afgesloten en kijk met waardevolle herinneringen terug op een leerzame tijd. Na mijn stage ben ik direct ingestroomd in een zomercursus op de Humboldt Universitaet over Islam en Feminisme. De lesstof hiervan sloot goed aan bij mijn studie en mijn scriptieonderwerp en ik moest toch nog studiepunten binnen harken dus 1+1=2. Het bleek een enorme pretcursus te zijn (zo noemt men cursussen die je zoveel mogelijk studiepunten opleveren voor zo min mogelijk moeite) want ik heb twee weken achterover kunnen leunen en enorm veel lol gehad voor hetzelfde aantal studiepunten waar ik me in Nederland acht weken doorheen moet bikkelen met nog net geen blaren op mijn vingers van een oneindige stapel papers en verslagen typen.

Tijdens de colleges behandelden we alle belangrijke onderwerpen die verbonden zijn met (islamitisch) feminisme en bogen we ons over de problemen waar islamitische feministen in hun dagelijks leven mee geconfronteerd worden. Dit leverden interessante discussies op, mede door de internationale samenstelling van de cursisten omdat bijna iedereen uit een ander werelddeel kwam. Buiten college-uren bezochten we musea met tentoonstellingen over feministische onderwerpen, woonden we een theatervoorstelling bij en namen we deel aan een feministisch discussiepanel. Ook bezochten we het vrijdagmiddaggebed in drie verschillende moskee ’s in Berlijn. Een bijzondere ervaring. Ik ben tijdens mijn bachelor studie wel vaker aanwezig geweest bij het vrijdagmiddaggebed, maar in elk land werkt het toch anders. We werden hartelijk ontvangen door de Imam van een van de moskee ‘s. We mochten zelfs, als allemaal vrouw zijnde, een kijkje nemen in de centrale gebedsruimte (dat is normaal gesproken streng verboden voor vrouwen). We kregen een uitgebreide rondleiding en de Imam vertelde ons alles over de dagelijkse gang van zaken in zijn ‘rode’ moskee (vernoemt naar het rode tapijt in de moskee) en zijn ‘blauwe’ moskee (idem dito). Na afloop van de rondleiding stonden er kakelverse broodjes falafel voor ons klaar en wilde de Imam maar al te graag met mijn splinternieuwe Samsung telefoon selfies met ons nemen. Hij wilde ook allemaal onze contactgegevens hebben zodat hij ons kon bellen en mailen en we waren altijd welkom voor gratis lessen Arabisch in de moskee. Te gekke vent. Misschien ga ik binnenkort echt nog wel een keer langs voor een paar lessen Arabisch, en hoewel ik hier heel hard mijn best doe om mijn Nederlandse zuinigheid/gierigheid (wat is dat toch in vredesnaam?) te compenseren wil ik stiekem ook nog een keer zo’n heerlijk falafel broodje eten.

Terwijl de zomer in een rap tempo voorbijvloog kwamen er vrienden en familie op bezoek en bracht ik een heerlijke zomervakantie in Griekenland door. Op dagen dat de temperatuur tot boven de veertig graden steeg zocht ik verkoeling in een van de prachtige meren die rondom Berlijn liggen. Ik heb gekanood over de Spree, zwoele zomeravonden met vrienden in het park gehangen en vele kilometers door de stad gefietst opzoek naar idyllische plekjes en nog onbekende Berlijnse pareltjes. Daardoor kwam ik op de meest te gekke plekken terecht, ontmoette ik allerlei soorten mensen en heb ik vooral veel lol gehad. Maar tussen al het plezier door heb ik vooral ook veel gewerkt want die scriptiedeadline nadert akelig snel en dat verrekte ding schrijft helaas zichzelf niet. Naast dat ik de afgelopen weken overuren in de bieb heb gedraaid heb ik ondertussen ook drie oppasgezinnen en acht oppaskindjes om me heen verzameld.

Vroeger zond Net5 een programma uit over Jo The Super Nanny, waarin Jo als pedagogisch expert gezinnen met moeilijk opvoedbare kinderen kwam vertellen hoe ze hun kinderen moesten opvoeden. Ik voel me ondertussen ook een beetje in een vliegende super Nanny veranderen (maar dan zonder al die pedagogische opvoedervaring) want ik ben tegenwoordig 4 à 5 dagen zoet met kinderen verzorgen en entertainen. Ik heb er erg veel plezier in, hoewel het af en toe wel flink aanpoten is in je eentje met vaak drie kinderen, waarvan één gezin met een tweeling van anderhalf jaar oud.

Dan levert naast plezierige momenten ook minder glamoureuze dagen op, want middagen rondzeulen met kleuters komt er in de praktijk op neer dat je vooral als een pakezel vies wasgoed aan het rondzeulen bent tussen de crèche en thuis, zes paar ogen in je hoofd moet hebben om te voorkomen dat de tweejarige niet in de vijver tuimelt of zichzelf in een noodvaart van het klimrek stort, je constant plakhanden hebt (een tweejarige heeft altijd plakhanden, oren, voeten, tenen en een snotneus, dus jij daarmee automatisch ook) terwijl je constant van hot naar her rent om iedereen van z’n natje en z’n droogje te voorzien, vaak met twee kinderen op je heup en eentje bungelend tussen je benen. Een derde van de tijd doe ik dit hele riedeltje ook nog in het Duits, omdat drie van mijn oppaskindjes Duits zijn. Dat gaat verbazingwekkend goed, ik vind het leuk en uitdagend omdat ik na zeven jaar oppassen in Nederland de dingen een beetje op de automatische piloot begin te doen terwijl ik nu weer echt heel bewust bij alles moet stilstaan omdat ik het allemaal in een andere taal moet uitvoeren.

In minder dan zes maanden tijd heb ik mijn hart verloren aan deze heerlijke stad en de fijne mensen die ik hier onderweg ben tegengekomen. Ik heb het gevoel dat Berlijn nog heel veel meer voor me in petto heeft en ik ben nog lang niet uitgeleerd hier. Daarom heb ik besloten om voor onbepaalde tijd hier te blijven en het Berlijnse leven nog verder te gaan ontdekken. Ook Alexandra voelt zich hier fijn en blijft, helemaal leuk natuurlijk. We zijn nog lang niet uitgekeken op deze fijne stad en hebben het gevoel dat we pas net zijn gestart met onze ontdekkingsreis van het Berlijnse leven. Als de tijd rijp is en we de stad van top tot teen hebben ervaren, gaan we wel weer terug naar Nederland, maar voorlopig is dit nog lang niet het geval.

Ook begin ik langzaam maar zeker de taal dusdanig onder de knie te krijgen dat het me prima lukt om mijn weg te vinden in het Duitse leven. Je dagelijkse leven grotendeels in een andere taal uitvoeren betekent dat je het leven opnieuw moet uitvinden. Hoewel Duitsland niet het einde van de wereld is werkt het leven hier anders dan in Nederland. Elk land en elke cultuur heeft andere gewoonten en gebruiken en de Nederlandse vanzelfsprekendheden waar ik zo aan gewend was zijn hier opeens niet meer de normaalste gang van zaken. In een ander land wonen dwingt je om de dingen door een andere bril te bekijken, maar ook je eigen cultuur en gewoontes kritisch te onderzoeken. Opeens ga je je ook afvragen waarom je je hele leven de dingen al doet zoals je ze doet, simpelweg omdat mensen hier alles heel anders doen. Ik vind dat heel verfrissend en het geeft me de kans mijn eigen denkwijzen en patronen te heronderzoeken en opnieuw uit te vinden.

Meer Berlijnse avonturen op komst dus. Maar eerst staat me nog een heel Afrikaans avontuur te wachten. Ik vertrek namelijk over drie weken naar Kameroen om daar twee maanden veldwerk te gaan doen voor mijn scriptie. Ik heb er erg veel zin in, maar ik vind het ook wel spannend omdat ik nog nooit in een Afrikaans land ben geweest en geen idee heb wat ik moet verwachten. Ik bereid me voor op de grootste ontbering van mijn leven en stel me voor hoe ik over drie weken snikkend in een stoffig hutje op de hei zit zonder enige toegang tot de geneugten van het moderne leven terwijl ik wegzink in zelfmedelijden. Dat heeft dan weer als voordeel dat ik dan zeeën van tijd heb om al mijn verschrikkelijke avonturen tot in de puntjes te documenteren in mijn opkomende blogs. Soon more to come dus!